Tworzenie opisu trasy

1. Przygotowanie się do tworzenia opisu przed wyruszeniem na trasę.

Jeśli nie pisałeś jeszcze opisów do tras EDK, przeczytaj dwa dowolne opisy naszych tras. Podczas czytania obserwuj mapkę i lokalizuj opisywane miejsca.

Warto też sprawdzić, jakie opisy tworzą w innych rejonach. Możesz je odnaleźć na ogólnopolskiej stronie EDK www.edk.org.pl. Gdy znajdziesz tam ciekawe pomysły na opisywanie trasy, spróbuj zastosować je u nas.

Zakładamy, że przebieg trasy został już wyznaczony na mapie oraz ktoś – może to Ty - przeszedł już trasę w terenie. Zapoznaj się dokładnie z przebiegiem trasy. Jeśli posługujesz się urządzeniem GPS, pobierz i skopiuj do urządzenia ślad oraz sprawdź, czy masz dostęp do mapy swojego terenu. Zalecane do stosowania mapy to wektorowa mapa OpenStreetMap oraz rastrowa mapa „Pogórze i Nadsanie”. Jeśli nie używasz takich wynalazków, przygotuj mapę papierową terenu.

2.  Idziemy i opisujemy

Rozpocznij wędrówkę po wyznaczonej trasie. Zatrzymuj się w każdym miejscu, które wymaga decyzji „którędy dalej iść?”. Opisuj te miejsca w taki sposób, by uczestnicy EDK nie mieli wątpliwości, którędy iść dalej. Zamiast pisać na papierze, możesz nagrywać na dyktafonie i przepisać po powrocie.

3.  Skrzyżowania, rozwidlenia dróg.

Najwięcej wiadomości o przebiegu trasy zawartych jest we wskazówkach o skrzyżowaniach i rozwidleniach. Przy opisie skrzyżowań:

• Podaj odległość od poprzedniego punktu charakterystycznego, np. po 200 m od kapliczki dochodzimy do skrzyżowania;
• Podanie odległości może być wystarczające w przypadku, gdy skrzyżowanie znajduje się blisko poprzedniego obiektu lub gdy po drodze nie ma innych skrzyżowań;
• W większości przypadków trzeba podać jakiś punkt orientacyjny, pozwalający dokładnie zlokalizować skrzyżowanie – patrz dział „Punkty orientacyjne”;
• Jeśli skrzyżowanie jest lokalizowane tylko za pomoca odległości od poprzedniego obiektu a przed skrzyżowaniem i przy skrzyżowaniu nie ma żadnych obiektów charakterystycznych, koniecznie wymień jakiś pobliski obiekt za skrzyżowaniem. Gdy uczestnik dojdzie do niego, będzie wiedział, że poszedł za daleko;
• Na skrzyżowaniach typowych, napisz czy idziemy prosto, skręcamy w prawo lub w lewo;
• Na skrzyżowaniach o nietypowej konfiguracji (np. pięć dróg i więcej) napisz kilka słów o wyglądzie tego skrzyżowania i dróg odchodzących od niego oraz wskaż dokładnie, którą drogę wybrać.
• Określenie „idziemy prosto” bez dodatkowego objaśnienia oznacza kontynuowanie marszu po dotychczasowej drodze, nawet wtedy, kiedy ta droga jest kręta. 

Jeśli ułatwi to orientację, możesz przy opisie skrzyżowań zamieszczać ich oznaczenia. Symbole skrzyżowań rysowane są tak, jakbyśmy dochodzili do nich od dołu kartki:

╬ klasyczne przecięcie dwóch dróg
╦ dochodzimy do drogi poprzecznej i możemy skręcić w lewo lub w prawo;
╣ od naszej drogi odchodzi przecznica w lewo;
╠ od naszej drogi odchodzi przecznica w prawo.

Nie umieszczaj tych znaczków, jeśli uznasz, że prosty opis słowny jest lepszy do objaśnienia, dokąd pójść na skrzyżowaniu.

4.  Bezdroża i poplątane ścieżki.

Na odcinkach, gdzie trasa przebiega po znakowanym szlaku turystycznym, zdarzają się fragmenty, gdzie drogi i ścieżki plączą się, pojawiają się i zanikają. W takich przypadkach nie opisujemy kolejnych zakrętów i kolejnych drzew ze znakami. Piszemy wtedy, że odcinek prowadzi znakowanym szlakiem turystycznym (podać kolor) i należy poruszać się według znaków szlaku. Przy takich trasach w skróconym opisie na stronie internetowej oraz w sekcji „Bezpieczeństwo” piszemy o trudnościach nawigacyjnych, zalecając te trasy tylko dla osób, które mają doświadczenie w wędrówkach po nieznanym lesie nocą. Nie wyznaczamy odcinków trasy po bezdrożach i poplatanych ścieżkach bez znakowanego szlaku turystycznego.

5.  Punkty orientacyjne.

Podaj w opisie jak najwięcej punktów orientacyjnych. Powinny to jednak być tylko takie punkty, które uczestnicy będą w stanie zobaczyć nocą przy świetle latarki. . Wyjątkiem są ostatnie odcinki trasy, powyżej 30-35 kilometra, bo wtedy już zaczyna się dzień.

Przykładowe punkty orientacyjne:

• dom mieszkalny z widocznym numerem;
• dom mieszkalny o charakterystycznym wyglądzie;
• kościół, kapliczka, krzyż przydrożny, cmentarz;
• budynek lub obiekt użyteczności publicznej: straż pożarna, szkoła, plac zabaw, sklep, przystanek autobusowy, tablica z nazwa miejscowości, inne tablice informacyjne itp.;
• zakład przemysłowy, tartak, tłocznia gazu, itp.;
• urządzenie infrastruktury technicznej: most, wiadukt, ujęcie wody, oczyszczalnia;
• bardzo charakterystyczne obiekty naturalne: wyróżniające się drzewo, skarpa tuż przy drodze, widoczny staw, znaczny ciek wodny, itp.;
• wejście do lasu, wyjście z lasu;
• początek asfaltu, koniec asfaltu;
• bardzo charakterystyczne uksztaltowanie terenu – ostre podejście pod górę lub ostre zejście.

Pamiętaj, że obiekt, o którym piszesz ma być bez problemów widoczny nocą (nie dotyczy końcowych odcinków trasy, powyżej 35. kilometra, bo już jest widno).

Nie używaj jako punkty orientacyjne obiektów ustawionych czasowo oraz takich, które często zmieniają swój wygląd.

6. Stacje EDK

Przy pierwszym przejściu opisywanej trasy zaznacz przy śladzie GPS wszystkie obiekty, przy których można zlokalizować stacje Ekstremalnej Drogi Krzyżowej. Stacji ma być 14, ale wytypuj więcej obiektów, żeby można było równomiernie rozłożyć stacje na trasie. Stacja może być w pobliżu kościoła, kaplicy, kapliczki, krzyża przydrożnego, cmentarza. Jeśli na długich odcinkach nie występuje taki obiekt, stacje planujemy w jakimś charakterystycznym punkcie, np. wierzchołek wzniesienia, rozdroże, obiekt zabytkowy.

7. Znakowane szlaki turystyczne

Na trasie możemy spotkać znakowane szlaki turystyczne.

a) Szlaki „dobrze namalowane”

• Przebieg szlaku pokrywa się na dłuższym odcinku z naszą trasą.
• Oznakowanie jest czytelne i dobrze widoczne w nocy.
• Nie ma długich odcinków bez oznakowania.
• Sygnalizowane są wszystkie zakręty szlaku i rozwidlenia.
• Tablice informacyjne („szlakowskazy”) podają miejsca docelowe i pośrednie oraz czasy przejścia.

W takim przypadku informujemy uczestników, że mogą na jakimś odcinku korzystać z oznakowania. W opisie umieszczamy informacje o charakterystycznym miejscach (np. zejście z drogi asfaltowej w boczną, ciekawy obiekt przy trasie), aby upewnić uczestników, że idąc szlakiem są nadal na trasie EDK.

b) Szlaki mniej przydatne, np.

• Szlak pokrywa się z trasą EDK na niedługim odcinku;
• Korzystanie z oznakowania nie ułatwi uczestnikom orientacji na trasie;
• Oznakowanie nie jest ciągłe, jest zniszczone lub trudne do zauważenia;
• Własny opis trasy, uwzględniający punkty charakterystyczne będzie bardziej pożyteczny, niż korzystanie z oznakowania.

Wspominamy o istnieniu szlaku (szlaków), podajemy kolor (kolory) oraz miejsce, gdzie szlak spotyka się z nasza trasą i gdzie ja opuszcza. Nie sugerujemy uczestnikom korzystania z oznakowania. Uczestnik korzysta głównie z naszego opisu, ale jeśli zobaczy na drzewie biało-kolorowe paski, dodatkowo upewni się, ze nie zboczył z trasy.

c) Szlaki „konieczne” do skorzystania

• Szlak turystyczny niezbyt dobrze wyznakowany.
• Trasa prowadzi przez poplątaną sieć dróg i ścieżek podobnych do siebie;
• W terenie nie ma punktów charakterystycznych.

W takim przypadku informujemy uczestników, że korzystanie z oznakowania jest jedynym sposobem przejścia trudnego odcinka. Kilka zdań na ten temat jest również w punkcie 4. 

Wszystkie powyższe porady i uwagi dotyczą tylko tych uczestników, którzy korzystają z opisu trasy. Doświadczeni wędrowcy, korzystający z mapy i kompasu lub z pomocy urządzeń elektronicznych trafią do celu bez naszych porad.