Świadectwa

Szczęść Boże! Była to moja 4 EDK ale pierwsza z Jarosławia na tak wymagającej trasie. Wyruszyłem "sam" chociaż żonie napisałem wiadomość, że Jezus i Maryja idą ze mną. Po około 3 godzinach moje słowa okazały się prorocze. Spotkałem małżeństwo na trasie, a w ciągu kolejnej godziny baterie w moich czołówkach rozładowały się więc gdyby nie Oni nie udałoby mi się dokończyć EDK. Po około 12 godzinach wędrówki dotarłem do Sanktuarium zmęczony ale bardzo szczęśliwy, że Bóg doprowadził mnie do końca.

Przemek

Dziękuję, że mogłem przejść tą swoją drogę krzyżową w ciszy i skupieniu, poczuć samotność, strach przed tym co mnie czeka. Patrzyłem tez na wytrwałość innych osób które pomimo tego że buty zostawały w błocie nie podawały się. Pomimo fizycznego zmęczenia nikt się nie poddawał, pomagała nam wiara dążenia do wyznaczonego celu. Dziękuję Jezu, że jesteś i że mogę przynajmniej raz w roku być całą noc tylko z Tobą i doświadczać jak pomagasz innym.

Sebastian z Przemyśla

To była moja pierwsza ekstremalna droga krzyżowa. Byłam podekscytowana i lekko zagubiona. Wyruszyłam razem z kolegą. W mojej głowie powstało jedno stwierdzenie, które powtarzało się, nękało mnie co kilka kilometrów; „porwaliśmy się z motyką na słońce"! Szliśmy i szliśmy. Najpierw samotnie. Potem w grupce (i dzięki Bogu). Były drogi asfaltowe, chodniki, żwirem wysypane polne drogi, goła ziemia, skuta przymrozkiem trawa. Było błoto wciągające bezlitośnie wykończone stopy. Długie ścieżki z dala od cywilizacji, w pełnym akompaniamencie dzikich ptaków. Był ból, okropny ból, nie do zniesienia. Była też pogoda ducha, jakieś niewypowiedziane szczęście. Niemal całą trasę uśmiechałam się, byłam z wszystkiego zadowolona. Odciski to nic, błoto na ubraniach, woda w butach, to nic. Nie wiem jak ubrać to w słowa, dowiedziałam się o sobie wielu rzeczy. Po tym wszystkim czuje się spokojna. Jasne wszystko mnie boli, ale to nic. Dzięki tej drodze zobaczyłam jak wiele mam do zrobienia. Jak wiele otrzymałam. Jaka potrafiłam być bezmyślna. Takie tam. Najważniejsze jest to, że zaczęłam budować na nowo relacje z Panem Bogiem. Jestem bardzo wdzięczna za możliwość wzięcia udziału! PS. Przeszliśmy całą trasę. Nie wspomniałam o tym, a jestem z siebie dość zadowolona i bardzo wdzięczna towarzyszom mojej podróży, gdyby nie oni, nie dałabym rady.

Natalia

Byłą to moja pierwsza Ekstremalna Droga Krzyżowa, wcześniej trzykrotnie podążałem preludium czyli okrężną Jarosław przez Wierzbną. Każda z tych trzech, mimo że to ta sama droga, była inna. Raz śnieg drugim zaś razem błoto ale różne były także zawirowania na świecie (pandemia wojna na Ukrainie ). Także intencje też były różne. W tym roku postanowiłem: idę do Leżajska. Wyjście z Opactwa - jeszcze duża grupa, ciekawe kto idzie w moją stronę, ale im dalej tym grupa stawała się chudsza, każdy w końcu szedł własną Drogą. W pewnym momencie została nas trójka. Te dwie osoby trochę z przodu ja zostałem z tyłu, schowałem kartkę ze wskazówkami do kieszeni myślę pójdę za tą dwójką. Efekt - tamci pobłądzili ja z nimi. Pierwszy znak, czy warto ślepo podążać za kimś, kto zbłądził, mimo że wskazówki masz przy sobie??? W końcu jednak trafiliśmy na odpowiednią drogę. Kilka kilometrów szliśmy razem i nasze drogi się rozeszły, oni poszli własną Drogą a ja swoją. Doszedłem w moje rodzinne strony i tutaj po raz kolejny - po co mi wskazówki, przecież wiesz gdzie idziesz. Efekt? Dalej pobłądziłem, trzeba było się wracać zły na siebie zacząłem sam do siebie mówić, "...masz wszystko napisane, a z kartki nie korzystasz..." Właśnie, ile to razy będąc na zakręcie bądź skrzyżowaniu życiowym wybierałem samodzielnie? A wystarczyło przeczytać Pismo. Dalsza droga już z kartką w ręku minęła spokojnie.

Adam

Szczęść Boże. Moja 4 EDK. Założenie: idę bo chce pobyć w ciszy i samotności. Trasa Kalwaria 80 km. Ja planuję ale Pan Bóg te plany krzyżuje. Spotykam koleżankę napomknęłam, że idę na EDK, ona poczytała i decyzja "Aga idziemy z Toba ja i Tomek" (mąż Asi). Pomyślałam, że jak na pierwszy raz to 80 km nie za bardzo ale 62km dadzą radę przejść. Za tydzień dołączyła jeszcze Ania z mężem decyzja "Aga idziemy". Zmiana planów z mojej samotni na 80 km na 62km z ludźmi którzy chcą iść bez wahania. Poszliśmy i przeżyliśmy niesamowite chwile. Był ból, zwątpienie, kryzysy, łzy, a nawet śmiech przez łzy, gdy organizm nie miał już sił, ale rozważania kolejnych stacji dodawały nam sił i dawały nadzieję, że możemy pokonać tą bezsilność. Nie wiedziałam, że organizm może reagować śmiechem, gdy wszystko boli i gdy już nie ma się sił iść dalej. Łzy przychodziły gdy droga stawała się łatwa, gdy niby wszystko było w porządku. Moje 4 robaczki które po raz pierwszy poszły na EDK na 62 km dotarły do celu. Jestem z nich dumna, że mimo bólu i braku sił przeżyli najpiękniejsza swoją drogę. Oni nie wierzyli że dotrą ale ja wierzyłam że jeśli będzie z nami Jezus a my z Nim na tej drodze, to razem damy radę.

Agnieszka Kot

Ekstremalna Droga Krzyżowa to cudowny czas, dany ci przez Pana Boga, gdyż wiesz, że idąc i rozważając treści Drogi Krzyżowej nie jesteś sam, bo z pomocą przychodzi ci sam Jezus Chrystus w twoich słabościach i kryzysach. Warto co roku być na jakiejkolwiek trasie. Bóg zapłać.

Bogumiła

Miało być ciężko, ale było ekstremalne. Nie ze względu na pogodę czy trudności związane z nocą tylko z tempem. W Przemyślu byliśmy na 7 rano, po schodach katedry weszliśmy równo z biciem dzwonów. Spodziewając się, że będzie trudna trasa wziąłem górskie buty i to był... błąd. Z tego szybkiego tempa moje kostki płonęły od 4. kilometra. Koło 13. myślałem czy nie zadzwonić po siostrę. Byłem raz po raz wkurzony na współtowarzyszy i obojętny na całą sytuację, ale nie miałem siły mówić im żeby zwolnili, tak byłem skupiony na każdym kroku i tym, żeby dojść do kolejnego punktu. Rozważania o stosunkach międzyludzkich zmuszały mnie do prześwietlenia nie tylko przeszłości, ale i teraźniejszości, i naszej wspólnej bądź co bądź drogi. Tłumaczyłem sobie, że to jest droga krzyżowa i odrobina cierpienia nikomu nie zaszkodzi, a ja muszę dojść do Przemyśla i tyle. Patrząc na tę sytuację po kilkunastu dniach mam świadomość, że tak miało być, bo tego chciał Bóg. Miałem iść do Przemyśla, z tymi wspaniałymi ludźmi i oni mieli ustalone z Góry, że takim tempem, żeby mnie bolało. Oczywiście za dwa dni już wszystko było z kostkami OK. Wierzę, że właśnie to miałem z siebie dać, taki ból zadać by choć odrobinę przybliżyć się do cierpiącego Jezusa i z wiarą iść dalej przez życie... już bez obolałych nóg.

MajkiN

Każda EDK jest wyjątkowa, ale ta niewątpliwie pozwoliła mi poczuć bliską obecność Boga. To już moja 4 EDK wiedziałam co mnie czeka, za każdym razem przeżywałam ją inaczej i co innego odkrywałam. Nie mogłam się doczekać kiedy w końcu pójdziemy, bo w bólu rodzą się najpiękniejsze rzeczy i tak jest z EDK. Tym razem miałam większe obawy przed wyruszeniem, rok po porodzie = gorsza kondycja i do tego dzień wcześniej oddawałam krew. W głowie kotłowały mi się różne scenariusze, ale bardzo chciałam tam być, więc spakowałam plecak i wraz z mężem po raz czwarty wyruszyliśmy. Przez całą mszę strasznie bolała mnie ręka po oddawaniu krwi. Pojawił się siniak, ból promieniował aż na mięsień. Bolało nawet pod dotykiem. Pomyślałam przecież przez rękę nie mogę zrezygnować. Po mszy wyruszyliśmy, a ból był nie do zniesienia. Stwierdziłam, że na pierwszym postoju zażyję tabletkę przeciwbólową by móc kontynuować drogę. Zanim to zrobiłam wzięłam od męża krzyż brzozowy - "nasz krzyż", który wędruje już z nami 3 raz. Mocno zacisnęłam na nim bolącą rękę i zaczęłam odmawiać różaniec. Przecież jest tyle rzeczy do omdlenia. Im bardziej skupiałam się na modlitwie tym mocniej zaciskałam rękę na krzyżu, na tyle mocno, że był aż gorący. Po pewnym czasie stwierdziłam, że ręka przestała boleć. Po powrocie do domu zobaczyłam, że siniak prawie zszedł, a pojawiła się tylko czerwona kreska gdzie była wbita igła. Doznałam małego cudu i poczułam bliskość Boga, zrozumiałam, że jeśli zawierzę mu wszystko on mnie nie zostawi. Mimo ogromnego bólu nóg jaki zawsze jest po EDK radość w sercu jest nie do opisania. Nie mogę się doczekać kolejnego roku, polecam wszystkim niezdecydowanym. Warto żyć ekstremalnie:) Króluj nam Chryste!!!

Ekstremalna

Pójdę z intencją o nawrócenie się narodu Polskiego

Rafał Chudzik

Pójdę z intencją o zdrowie dla całej rodziny.

Krzysztof Kuzera

Dziękuję z całego serca... Była to moja pierwsza EDK i mam nadzieję że nie ostatnia. Dziękuję swojemu przyjacielowi który mnie na nią zabrał i troszczył się o mnie przez cały czas.... Wierzył, że dam radę i wspierał. I przeżyłam ją bardzo. Najbardziej po jej zakończeniu... Chce wybrać się na kolejną: "Śladami EDK przez cały rok"; wybrać krótszą trasę i zabrać koleżankę bo bardzo chce iść... Tym co dobre trzeba się dzielić... Dziękuję że ze mną też ktoś mi drogi się podzielił.

Beata

To już dwa tygodnie po EDK. Dziś wiem. że warto było zabrać ze sobą kolejny raz brzozowy krzyż, w ciszy przejść trasę i z grupą rozważać treści drogi krzyżowej. Dziękuję Panu Bogu, że dał mi siły i umiejętności do pokonywanie trudności na trasie jak i w życiu codziennym, cierpliwości do sprawowania opieki nad z schorowaną matką i siostrą, do myśli jak być dobrym człowiekiem i jak każdego dnia wołać do Jezusa Chrystusa o pomoc i prosić Matkę Bożą o opiekę. EDK daje taką moc, że trudno to opisać słowami. Bóg zapłać!

Bogumiła

Szczęść Boże. Moje drugie a zarazem pierwsze EDK, ale nic nie dzieje się przypadkiem. O EDK dowiedziałam się przez znajoma, ale tylko tyle że to Ekstremalna Droga Krzyżowa i że idzie się nocą kilkanaście km. Wszystkie informacje co to jest, po co, dlaczego, itd. przeczytałam w Internecie. Po roku zrodziła się myśl, aby iść - to był ubiegły rok. No, ale jak?... Sama? Nocą? Przez pola i lasy? A jak zabłądzę? Zgubię drogę? A jak ktoś zrobi mi krzywdę? W głowie tysiące myśli, ale pragnienie w sercu nie dawało spokoju. Chciałam iść, coś mnie popychało do tego, aby się odważyć i podjąć decyzję. Myślałam o trasie na miarę swoich możliwości taką 40km. Kiedyś biegałam po 25 km więc kondycja była. Pomyślałam, że dam radę, ale znajoma też chciała iść lecz na trasę do Kalwarii Pacławskiej 62 km. Bałam się, że to za dużo, ale decyzja została podjęta mimo pandemii i odwołanego EDK poszliśmy w czwórkę -bez GPS tylko z opisem trasy, z krzyżem brzozowym i termosem z kawą. Zgubiliśmy drogę dwa razy, musieliśmy nadrobić 8 km - od tego momentu koleżanki straciły motywację i zaczął się kryzys. Podtrzymywałam je na duchu, ale to na nic się zdało. Modliłam się za nie, aby Bóg dał im siłę nie wypuszczając różańca z rąk. Odłączyłam się od nich, bo takie tempo jeszcze bardziej mnie osłabiało. Gdy dotarłam do stacji 8 drogi krzyżowej zaczekałam na resztę. Niestety podjęli decyzję, że dalej nie idą bo nie mają sił. Płakałam z żalu, że to koniec, że nie dojdę do celu choć wiara w to, że dam radę była, ale skoro razem wyszliśmy to razem decydujemy o tym co dalej. Odpowiedzialność była ważniejsza niż moje "Chcę". Gdy dzwoniłam do córki szlochając, że chce dalej iść, ale muszę wracać ona powiedziała "Mamo pójdziemy razem i dokończysz trasę". Wróciłam do domu pełna nadziei i wiary, mocniejsza, inna. Coś się zmieniło moja siła wewnętrzna, moja odwaga, moje myślenie, wszystko było mocniejsze. Brzozowy stojący krzyż przypominał mi, że jeszcze tam wrócę, że będzie intencja która da mi siłę, aby jeszcze raz wyjść na tą samą trasę. W tym roku nawet się nie zastanawiałam, wiedziałam że pójdę jeśli Bóg pozwoli. Moja córka Patrycja nie była pewna lecz po moich słowach. "Rób jak chcesz ja idę nawet jeśli będę miała sama iść i wilki mnie zjedzą to pójdę"

Agnieszka Kot

Trasa do Przemyśla w okolicach Jarosławia bardzo ciężka. Po ulewach w południe poruszanie się po drogach polnych bardzo ciężkie. Na butach po 2 kg błota, które nie chce odpaść. Niektóre polne drogi były zaorane i szło się po kostki w błocie. Poruszanie się na podstawie opisu i mapy raczej ciężkie. W pewnym momencie droga się skończyła bo była zalana i ciężko było trafić na trasę (wokół stały małe jeziorka, które uniemożliwiały poruszanie się po trasie) Bez nawigacji w telefonie zrezygnowałbym po paru kilometrach. Momentami pokusa aby nie ryzykować trasy po błocie i iść trasą główną (starą E4) ale jeden z towarzyszy przekonał mnie aby iść zgodnie z trasą. Za Ostrowem dalej błoto i problemy z nawigowaniem. W sumie na trasie musieliśmy zawraca kilka razy (nie szliśmy cały czas na telefonie tylko co jakiś czas sprawdzałem czy jesteśmy na trasie). Około godziny 2 w nocy na niebie jakiś obiekt w kształcie linii prostej składający się z kilkudziesięciu światełek, który bezszelestnie poruszał się na niebie. Myślałem że to atak kosmitów ale później poczytałem że to Starlinki Satelity Elona Muska. Może ktoś jeszcze zauważył to zjawisko (dlatego o nim piszę). Udało się dotrzeć do Katedry ale ciągle był niepokój i pośpiech czy się uda. Przydałoby się więcej spokoju i wiary że nie od nas zależy czy dojdziemy. Odcinek od wiatraków już bardzo fajny i bez błota do samego Przemyśla. Nawet wędrówka przez las była fajna.

Pątnik

Po dwóch razach EDK na trasie Jarosław-Przemyśl podjąłem wyzwanie na Jarosław-Kalwaria 63 km. Nic nigdy w życiu mnie tak nie zmęczyło, po wejściu do klasztoru na Kalwarii płakałem kilka dobrych minut, nie byłem w stanie nawet podnieść głowy w kierunku ołtarza. Ból był ogromny. Ale ból i płacz bardzo potrzebny do oczyszczenia. Jestem bardzo wdzięczny Bogu ze pozwolił mi przejść Tę Drogę. Dziękuję Wam za organizację EDK. Niech Bóg Wam błogosławi. Z pozdrowieniami

Tomek

Szczęść Boże! Miniona EDK była moją pierwszą, pomimo że parę lat już mam i fizycznie to chyba byłem zbyt zuchwały, porywając się na trasę 81km. Od dnia zapisania się miałem wątpliwości, czy dam rade, po co , dlaczego. I właśnie w kościele Kalwarii Pacławskiej otrzymałem słowo „Nie lękaj się, bo jestem z tobą” Iz43,5. Wiec idę. Po opuszczenia Opactwa spotkałem bardzo życzliwą mi Agnieszkę wraz z córka. Dziękuje jej bardzo za wprowadzenie do EDK jak i za gorąca kawę której zapomniałem. Po niespełna 50 km nasze drogi się rozeszły gdyż dziewczyny miały krótsza trasę na Kalwarię. Nadmienię, że w wielkim bólu ale dziewczyny dotarły do celu. Szacun Agnieszka. Dla mnie EDK tak naprawdę dopiero się zaczęła. Minione km były do tej chwili wycieczka krajoznawczą. Ból, samotność, ogromne błoto, śnieg, i wzgórza na których były stacje Drogi Krzyżowej naprawdę pokazały po co tam jestem. Dzięki Bogu którego prosiłem o siłę i wytrwałość, Maryi która błagałem o opiekę a także Świętych jak Franciszek o godz. ok 18:45 dotarłem do celu EDK. Było to niezapomniane wydarzenie, które pozostanie w sercu i mnie odmieni. Mam nadzieje ze będę miał okazje to powtórzyć. W kolejnych wiadomościach wyślę fotki stacji EDK po minięciu 50km. Dla niezdecydowanych mogę powiedzieć słowo które ja otrzymałem momentalnie gdy tylko zapytałem Boga co mam czynić „NIE LĘKAJ SIĘ BO JESTEM Z TOBA „ Iz 43,5. Pozdrawiam.

Radek Piklowski

Zajęta wychowywaniem dzieci (mamy pięcioro), pochłonięta pracą zawodową, spełnianiem pasji artystycznych (śpiewam w dwóch chórach) oraz obowiązkami domowymi nie interesowały mnie takie przedsięwzięcia jak np. EDK. Dopiero przejście na emeryturę (w połowie 2020 r.) oraz trwająca pandemia uzmysłowiły mi, że można teraz chcieć więcej czyniąc dobro dla siebie i innych, nie zasłaniając się brakiem czasu. I tak niespełna dwa tygodnie przed wyznaczonym terminem EDK namówiłam męża o podjęcie tego pięknego wyzwania jakim jest duchowe uczestnictwo w przeżywaniu Drogi Krzyżowej. Mąż był trochę sceptycznie nastawiony, zdając sobie sprawę czy podołamy, a tym bardziej, że wyruszylibyśmy po raz pierwszy (zaznaczyć muszę , że jesteśmy w wieku 71 i 69 lat). Ja pełna optymizmu, że się Nam uda byłam bardziej zdeterminowana. Mieliśmy wspólne intencje aby ofiarować je Bogu w taki właśnie sposób. Kilka dni przed startem EDK potwierdziliśmy swój udział, wybierając na początek trasę najkrótszą tzw. PRELUDIUM/ Jarosław (okrężna ) przez Brodowicze. Pogodna noc, rozgwieżdżone niebo oraz bliskość kochanej osoby uczestniczącej razem ze mną w duchowej drodze sprzyjały kontemplacji. Trasa łatwa, momentami jednak nie brakowało trudności ( szczególnie w polach) zalegający zmrożony śnieg, błoto, które przyklejało się do butów i ciężko je było oderwać od podłoża, czasami silniejsze powiewy wiatru, które ocierały się o nasze twarze, szczekające psy za płotami. Ale daliśmy radę i dotarliśmy do upragnionego celu. Byliśmy wyczerpani, a zarazem szczęśliwi, że mogliśmy wspólnie z Panem Bogiem przeżyć coś wyjątkowego. Po przybyciu do domu i po zażyciu gorącego tuszu, po położeniu się do łóżka całe ciało drgało jak dosłownie galareta ( to oznaki zmęczenia). Jeżeli nam zdrowie i siły pozwolą, wybierzemy się kolejny raz i zachęcamy tych, którzy nie podjęli się jeszcze duchowej drogi przebywania z Panem Bogiem w otwartej przestrzeni. były drogowskazem do własnych przemyśleń. Wielkie podziękowania dla osób, które poświeciły dużo własnego czasu i trudu aby doprecyzować to niełatwe zadanie. Elżbieta R.

Elżbieta Raczyńska

Ósma edycja EDK i znów na Kalwarię. Po drodze dołączyliśmy do dwóch braci, których z żoną namówiliśmy na trasę na Kalwarię. Super było. Mijaliśmy kilka osób, jeden brat miał dość duży krzyż. Moja żona Aldona zapytała go czy idzie sam odpowiedź mnie zaskoczyła "nie sam z Bogiem". Super świadectwo. Przed Olszanicą koło kładki na Sanie dołączył do naszej grupy piesek maści Beagle i ku naszemu zaskoczeniu towarzyszył nam do samej Kalwarii. Odwieźliśmy my go potem ale podziwialiśmy my go za upór, bo to przecież ponad 20km. Momentami podskakiwał na trzech łapkach ale wytrwał tak jak i my, pomimo bólu i kryzysów, ważne że cel osiągnięty. Widać że i zwierzęta też chwalą Pana. Dziękuję Panie za kolejną łaskę nocnej wędrówki i trwania w ciszy i na modlitwie. Do zobaczenia za rok jak Bóg da. Pozdrawiam.

Zbigniew, Olo

Na EDK z Jarosławia wyszłam po raz 5. Tym razem na Kalwarię. Droga, która pokazuje nam sens życia. Mimo braku sił, zmęczenia, bólu wiem że Anioł Stóż idzie obok, Jezusowi też nie było lekko. Dlatego nie czekaj na pogodę na ciepło, jak to czujesz to idź. Resztę zostaw Bogu. Ja na pierwszą wyruszyłam po 12 godz. pracy z jedną czekoladą i wodą. Decyzję podjęłam wjeżdżając na mostek do domu więc miałam 5 min aby zdążyć dojechać na 21, nawet nie wiedziałam skąd EDK wychodzi. Ja podjęłam decyzję resztą zajął się sam Pan Bóg i doprowadził mnie do Przemyśla. Rok temu w pandemii przeżywałam, że nie pójdę ale Pan Bóg też się tym zajął i postawił mi na na drodze Ewę, którą ktoś źle pokierował i pytała o drogę... od Maćkowic na Kalwarię było nas dwie i Anioł Stróż. W Maćkowicach również organizowana jest EDK wokół Maćkowic ok 36 km. 26.03. 2021 o godz. 21.00. Rozpoczęcie Mszą Świętą w kościele, po niej wyjście.

Iwona Kulpa

Dzielę się z Wami świeżo nabytym doświadczeniem. Mam na imię Wojciech Kisiel, za namową kolegi podjąłem wyzwanie przejścia Ekstremalnej Drogi Krzyżowej po raz pierwszy. Na początku wydawało się że nie jest to wyzwanie aż tak trudne. Koledzy z doświadczeniem po wcześniejszych drogach krzyżowych wybrali trasę z Jarosławia do Przemyśla przez Jodłówkę. Przejście tej trasy zapisało się w mojej pamięci na całe życie. Jestem bardzo wdzięczny swoim kolegom którzy mnie wspierali i dali mi możliwość przejścia z nimi tej trasy. Ostatni 18 kilometrów myślałem że już nie dam rady, ale głowa mówiła inaczej. Mówiłem sobie że jeżeli nie na nogach to "na czterech" ale dojdę, i się udało. Wspaniałe przeżycie, w bólu ale cudownie duchowo. Droga ta odkrywa prawdę o nas ,że jako ludzie jesteśmy słabi, a zarazem na tyle mocni na ile Jezus nam pozwoli. Ta droga uświadomiła mi jak wiele Bóg dla nas zrobił poprzez cierpienie i śmierć Syna. Szczerze dziękuję Wam organizatorom tego wydarzenia za przygotowanie i pomysł na EDK. Z całego serca Szczęść Wam Boże.

Wojciech Kisiel

Dzięki dzięki Panu to już 6. EKD, wspaniały czas ciszy i samotności z myślami Bogiem i różańcem w ręku.

Andrzej

To była droga przez życie.

Bogdan Kuta

Ciało przestaje chcieć, zostaje tylko Wiara i siła woli. By nie myśleć o kilometrach, które nas czekają, dokonujemy analizy swojego życia w kontekście chwilę wcześniej przeczytanych rozważań. W zabieganym świecie, który pędzi do przodu, długie godziny marszu stanowią rzadką odskocznie, której człowiek na co dzień nie jest w stanie sobie zapewnić. Za to chciałbym podziękować organizatorom. Wasz wysiłek w przygotowanie i organizację EDK, za wymagające trasy, które również musieliście wcześniej sprawdzić. Pomimo problemów z chodzeniem tuż po zakończeniu wędrówki zastanawiam się nad kolejnym wyzwaniem za rok.

Kowal

Kiedy po 20 km nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa, zacząłem zastanawiać się czy to nie moja ostatnia EDK. Rozum podpowiada, że to logiczne, bo waga ponad 130kg robi swoje. Kiedy na kolejnych kilku kilometrach pojawiły się skurcze i odciski pomyślałem: Jezu, pomóż! I nagle skurcze zniknęły, a stopy zostały jakby znieczulone. Szliśmy już we dwóch. O 6:00 mając perspektywę 2,5km wspinaczki w Chmielniku dostałem SMS od żony: "trzymasz się?" Odpisałem: "nie, On mnie trzyma". Siły fizyczne już się skończyły, jedyne o czym jestem w stanie myśleć, to: oddychaj w rytm kroków". Podejście pokonane, a na szczycie spotykam dwa bezpańskie pieski, które postanawiają towarzyszyć mi w dalszej wędrówce. Jest nas już czterech. W Borku Starym dopadł mnie kolejny kryzys, myśl, że już wystarczy. Ale wbrew sobie idę dalej. A raczej idziemy... W Czerwonkach przychodzi kolejny SMS od żony: "trzymaj się". Odpisuję: "trzymam się" i załączam zdjęcie mocno zaciśniętej dłoni na brzozowym krzyżu. W Hermanowej mam problem z ustaniem na nogach podczas czytania ostatniej stacji. Na szczęście przyjaciel Michał już czeka na mnie w aucie. A teraz... leżę od 10 godzin i nie mam siły stanąć na nogi. Jezu, dzięki za to, że to Ty mnie niosłeś i za kolejną lekcję pokory.

Bartek

Dziękuję wszystkim towarzyszom drogi i Tobie Boże za łaskę pokonania tej drogi, mimo bólu fizycznego i tego w sercu. Ty Panie masz moc i sprawiasz te małe cuda...

Aneta

Pierwszy raz uczestniczyłam w nocnej drodze krzyżowej i już samo oczekiwanie było dla mnie radosne i ekscytujące. Mam blisko 60 lat i już wcześniej pielgrzymowałam pieszo i rowerowo do różnych Sanktuariów. Ale ta droga jest wyjątkowa - nocą w małych grupach milcząc modląc się w intencjach własnych i osób które prosiły o modlitwę. Już dzielę się z innymi osobami - choć nie było łatwo - warto nieść brzozowy krzyż i wędrować od stacji do stacji - szczerze zachęcam do tej drogi za rok. Z modlitewnymi pozdrowieniami.

Olga

Ekstremalna Droga Krzyżowa była w tym roku wyjątkowo ekstremalna. W Polsce i na świecie pojawiła się zaraza. Nikt jeszcze nie wie, jak bardzo jest dla nas groźna i co robić, by jej nie ulec. Obowiązują przepisy, zalecające ograniczenie kontaktów między ludźmi i zabraniające większych zgromadzeń. 20 marca wyszło na trasy kilkunastu uczestników (tylu zgłosiło się po pakiety i opisy tras). W dwa poprzedzające piątki kilku uczestników poszło na krótkie trasy wokół Jarosławia, tzw. "Preludium do EDK". Wierzymy, że w przyszłym roku będzie lepiej.

Wolontariusz EDK

Na EDK na trasie Jarosław - Przemyśl namówił mnie znajomy, ja kolejnego, szedłem z intencjami podziękowania za lata wsparcia i błogosławieństwa dla mnie i mojej rodziny. Chwile słabości, gdzie chciało się spać i powłóczyłem nogami, były niczym w porównaniu do Męki którą przeżył Pan Jezus. My jako chrześcijanie musimy się wspierać w tym świecie, gdzie Szatan próbuje wprowadzać swoje porządki. Musimy wyjść ze swoich domów i pokazać świadectwo wiary na zewnątrz, pokazać ludziom, że wiara i modlitwa czyni cuda. Musimy działać wspólnie, w grupach, z hasłem, że "Razem jest łatwiej". Musimy sobie uświadomić, że jesteśmy odpowiedzialni za wysiłek, który ponosili nasi przodkowie w trwaniu w naszej wierzę i obronie naszej wiary przez 1000 lat naszej wspólnej Polski. Polska przetrwała dzięki temu, że Polacy niosą ten krzyż jakim jest odpowiedzialność za Polskę. Widzimy się za rok na EDK, z nowymi intencjami i większym gronie. Ojczyzna, Polska tego potrzebuje ????

Rafał

Bogu niech będą za noc, samotność, milczenie i obecność z Najwyższym. To piękny czas kilkunastu godzin spotkania.

Jarek

Postanowiłam tegoroczną ekstremalną Drogę Krzyżową przejść ,za dusze czyśćcu cierpiące pomysł wziął się z tego, że w wielu Świętych cierpiało za grzeszników, otrzymali oni specjalne łaski, którymi ratowali wiele dusz, więc wielokrotnie w modlitwie prosiłam: Panie mogłabym tak cierpieć dla Ciebie. Kiedy ksiądz czytał ogłoszenia duszpasterskie i powiedział o tej drodze. Pomyślałam, że to dla mnie. Ale nie od razu się zapisałam ,gdyż moja przyjaciółka miała urodziny a ja obiecałam jej pomóc w przygotowaniu potraw. Oglądałam filmiki ludzi, którzy mieli już takie drogi za sobą i mówili o trudzie ,zmaganiu i cierpieniu. Tylko ,że to są tylko słowa i człowiek nie zdaje sobie sprawy co tak naprawdę oznaczają. Kiedy się zapisałam przyszły obawy czy aby na pewno dam radę. Nie zdawałam sobie sprawy że 42 km szybkiego marszu z grupą ludzi ,którzy przygotowywali się do tej drogi wcześniej ,będzie dla mnie ogromnym wyzwaniem. W piątek ,tego dnia kiedy miała zacząć się droga, czułam spokój ,mąż przygotowywał mnie do tej drogi i pilnował abym niczego nie zapomniała, ładował baterie, jedzenie aby przypadkiem się nie zgubiła ,mówił dasz radę! w końcu jesteśmy ze sobą tyle lat i zna moje możliwości wiedział ,że jeśli sobie coś postanowię to tego dokonam. Gdyby jednak mój mąż nie wierzył we mnie tak mocno ,nie wiem czy podjęłabym się tej drogi .Dzięki niemu zdecydowałam się iść ,nie rezygnować. Plecak stawał się coraz cięższy, jednak mąż powiedział: jest bardzo wygodny nie będziesz go czuła. W kościele przyszedł moment czy aby na pewno dam radę, rozglądałam się , widzę mnóstwo kobiet, więc może nie będzie tak źle- pomyślałam. Ksiądz powiedział piękne kazanie ,które stały się dla nas motywacją do tego aby iść w tą drogę i próbować zmierzyć się ze swoimi słabościami. 200 osób na 3 grupki do Bierunia 40 osób czyli niewielka grupa więc będziemy trzymać się razem na pewno się nie zgubię ,wyszliśmy na zewnątrz było nas strasznie dużo .Spotkałem kolegę ze wspólnoty, który szedł ze swoimi znajomymi postanowiłam ,że się do nich przyłącze, przynajmniej kogoś znam ,więc już wyszliśmy z kościoła grupa ludzi poszła pierwsza. Wyruszyli pierwsza stacja była niedaleko przez pewien czas szliśmy wszyscy razem, około 5 km ,może więcej .Nasze drogi rozeszły się w lesie na pewnym rozwidleniu, byłam zdziwiona ,gdyż osoby które prowadziły całą tą drogę szły bardzo szybko nie zatrzymywały się .Było chwilę rozważania i znowu w drogę ,nie było czasu na wzięcie oddechu, zjedzenie czy cokolwiek innego, oni po prostu szli bardzo szybko .Mój kolega gdzieś został w tyle nie oglądaliśmy się już za siebie szliśmy do przodu, żeby nie zgubić nikogo, gdyż nie wiedzieliśmy jaką drogą iść mimo to, że mieliśmy mapy jednak woleliśmy trzymać się grupy .Droga ta, była kontemplacją Słowa Bożego z rozważaniem stacji i ciszą. Więc tak też było, czasami ktoś mówił tylko, idziemy tu albo idziemy tam. Po pierwszych 10 km nogi zaczęły boleć, myślę sobie idę i nie ma odwrotu ,robię to dla dusz ,dam radę wcześniej jeszcze będąc w kościele to prosiłam Boga czy aby może być tak że jeden kilometr jedna dusza uwolniona całkowicie z czyśćca. Mam nadzieję że Bóg mojej prośby wysłuchał, nie było lekko ,ciemny las pędzisz za ludźmi ,ponieważ nie wiesz którędy iść ,twój plecak staje się coraz cięższy . Mija 20 km mam już dość moje nogi obolałe. Wiem że mam ogromne blazy które z każdym krokiem ranią moje stopy nie myślę o tym ,ponieważ wiem ,że nie mogę już zatrzymać .Już połowa drogi za mną ,moje obolałe mięśnie .O niczym nie myślisz, jak tylko żeby sobie gdzieś usiąść ale nie możesz ,ponieważ wszyscy idziemy razem nie możesz się zatrzymywać, każdy krok sprawia ogromny ból ,jakby ktoś wbijał noże w twoje mięśnie, kiedy zatrzymywaliśmy się przy kapliczkach na chwilę można było odpocząć Ale to nie był dobry pomysł gdyż nogi po takim odpoczynku na nowo znów bolało jeszcze bardziej . Myślisz sobie Panie ty cierpiałeś za mnie tak ,że mój ból jest niczym w porównaniu do Twojego bólu jaki chciałeś dla mnie znieść i nikt cię nie zmuszał, szłeś ponieważ nas kochasz .Kiedy upadałeś wstawałeś, bo wiedziałeś że musisz ukończyć swoje dzieło. Niesłychane kiedy człowiek w takim cierpieniu w takim bólu rozumie modlitwy, które wcześniej wypowiadał tylko słowami. Po 20 km każdy ból, każde cierpienie jest tak niemiłosiernie wielkie, że nie wiesz czy dotrwasz do końca. W myślach tylko prosisz o ratunek. Ale wciąż słyszałam głos Dasz radę nie poddawaj się jeszcze trochę ,wtedy mówiłam tak to dla dusz jeszcze jeden kilometr jeszcze dam radę. Każdy kolejny 1km dłużył się, pokonywany był w zmaganiach z wielkim bólem cierpieniem a każda stacja, która mówiła o przybliżający się śmierci Chrystusa była bardziej mi bliższa. Ból był już nie do zniesienia kiedy dotarliśmy do 29 km to była Brzezinka obeszliśmy ją na około tam czułam ogromny smutek tak przerażający że myślałam że zostanę tam pochłonięta, moje ciało coraz bardziej słabo a ciemność i cisza była tak przerażająca ,że od razu było wiadomo że to miejsce było wielkim złem, odczuwałam Tam dodatkowe cierpienia. Nagle zauważyłam, że jestem na końcu, że nie ma nikogo ,że wszyscy mnie wyprzedzili a ja jakby mnie coś ciągnęło do tyłu ,coraz mniej sił, teraz bardziej obolała myślałam, że zostanę tam . Znów usłyszałam ten głos : idź, nie poddawaj się! Słyszałam głośno i wyraźnie, to pomogło mi iść powłóczyć raczej dalej nogami, inaczej zostałabym sama wszyscy poszli do przodu. To była najtrudniejsza droga do pokonania nie tylko fizycznie ale I duchowo to miejsce jest naprawdę przerażające choć nie bałam się ,poczułam w tym miejscu wyrządzoną krzywdę wielu ludziom, pomodliłam się za nich mimo tego, że nie dawałam rady już iść pomyślałam muszę pomodlić się za te dusze tam i poszłam dalej. Noc ,zmęczenie nie wiem która już mogła być 4:00 nad ranem a my nadal mamy kawał drogi do pokonania niestety kolejny odcinek 4 km do mostu w Oświęcimiu był jednym wielkim jękiem obolałych nóg.Była przy mnie pewna pani, przez całą drogę i ona ciągle przyspieszała i pilnowała abym ja nie zostawała z tyłu bardzo mi pomogła jestem jej bardzo wdzięczna .Wiem że to był mój anioł stróż na tej drodze Tak naprawdę wszyscy szli tam na własną rękę ja nikogo nie znałam a mimo to czułam się bezpieczna, dotarliśmy do mostu: Pan Jezus przybity do krzyża, taka stacja- czułam się sama tak jak gdybym ja była przybita. Zapomniałam dodać że plecak który miałam załadowany wbijał się tak w ramiona, że nie tylko ból nóg ale i pleców ramion i rąk wszystkiego doskwierał tak bardzo, że zrozumiałam czego dokonał dla nas Pan Jezus Kocham go za to jeszcze bardziej . Każdy kto chciałby przejść tą drogę zmierzyć się z bólem i cierpieniem z myślami jakie towarzyszą na tej drodze polecam w przyszłym roku też pójdę ale bardziej się przygotuje będę ćwiczyć moje nogi, choć nie wiem czy to cokolwiek da w tak krótkim czasie pokonać tak wielkiej odcinek, to jest naprawdę wyzwanie, to naprawdę jest ekstremalna droga krzyżowa .Dodam jeszcze że nie ukończyłam tej drogi, dotarliśmy do kościoła w nowym Bieruniu . Zabrakło nam 8,5 km aby skończyć to cierpienie Kiedy czytałam kolejne stacje na przystanku czekając na pomoc czułam porażkę ,że nie dotrwałem do końca ,że nie dałam rady jednak ostatnia stacja dała mi wiele do zrozumienia. Jezus złożony do grobu :porażki kluczem do zwycięstwa. Jezus ponosi porażkę zostaje upokorzony wzgardzony i przybity do krzyża na którym umiera mówią o życiu wiecznym a sam odchodzi w hańbie Grób to ostatni akcent wielkiej przegranej .W rzeczywistości ten czas ma wielkie znaczenie umożliwia przekłucie porażki w zwycięstwo -zmartwychwstanie .Jezus się zmienia .Przechodzi od śmierci do życia .Rozumiem, że porażka jest tylko pozorna, bo w rzeczywistości prowadzi do wygranej. I wtedy Pan Bóg kolejny raz pokazał mi że te moje 35 km nie było porażką tylko wielkim sukcesem , bez Jego pomocy nie przeszłabym tego nawet tyle. Czego się nauczyłam na tej drodze -miłości do krzyża. Dziękuję również wszystkim tym którzy we mnie wierzyli Dziękuję tym którzy dla mnie modlili się i pomagali mi w podjęciu decyzji . Chwała Panu!

Ania F

„Tylko ten może całym sercem współcierpieć z Jezusem kto przeszedł podobną mękę” Tomasz A Kempis. Na EDK wybrałam się po raz pierwszy do Kalwarii Pacławskiej.Zignorowałam wcześniejsze uprzedzenia moich znajomych że muszę przygotować się fizycznie, wiedziałam że będzie ciężko ale pomyślałam że dam radę bo jestem dość cierpliwa na ból. Pragnęłam tylko tego żeby tam dojść. Kryzys zaczął się po 40 kilometrze, mięśnie nóg zaczęły tak boleć że jak usiadłam to już nie mogłam wstać i iść dalej. Przy następnych przystankach starałam się nie siadać i nie odpoczywać bo wiedziałam że będzie tylko gorzej.Ale było we mnie wielkie pragnienie żeby dojść do celu.Dostałam wtedy łaskę od Pana że umiałam podziękować za to cierpienie co wcześniej było dla mnie trochę trudne, niezrozumiałe.Dostawałam siły żeby pójść dalej.Nie pamiętam ile różańców w drodze zmówiłam, cały czas kierowałam prośby do Matki Bożej o umocnienie mnie, o dodanie mi sił.W duchu przepraszałam za wszystkie swoje grzechy bo wyobrażałam sobie jak Jezus musiał cierpieć za nie niosąc krzyż idąc na śmierć.Przy następnych kilometrach doszły odciski na palcach, zdarta noga z tyłu od obuwia.Brakowało sił by iść dalej a tu droga wydawała się nie mieć końca.Wydawało się że jestem blisko a tu nagle ktoś mówi że jeszcze 10 kilometrów. Straszny kryzys, nie dam rady, robi mi się czarno w oczach, chwieję się.Jezu dodaj mi sił.Brakuje mi wody, proszę kogoś w drodze o picie, kobieta częstuje mnie wodą i mówi żebym nie rezygnowała bo już blisko, na pewno dojdę. Za co serdecznie jej dziękuję. Ale przy mojej kondycji dla mnie nie było tak blisko, cała wieczność.Dalej chce mi się pić, chyba jestem trochę odwodniona, okazuje się że chłopak z mojej grupy chętnie odstępuje mi butelkę wody, niech Pan Bóg mu to pięknie wynagrodzi.Przede mną ostatni odcinek do pokonania, ostatkiem sił wychodzę pod górę, widzę wieże kościoła w Kalwarii ale ciągle nie dochodzę, ciągle jeszcze daleko, jakby się oddalały ode mnie. W końcu doszłam, uklękłam przed głównym ołtarzem i rozpłakałam się. Dziękowałam że dostałam siły aby tam dojść. Dzisiaj cztery dni po tym wielkim przeżyciu zaczynam dochodzić powoli do siebie, rany powoli goją się na nogach, zaczynam normalnie chodzić bo wcześniej nie mogłam wstać na nogi, niestety paznokcie z dwóch palców pewnie zejdą ale to żadne cierpienie w porównaniu z tym jak piękne było to dla mnie przeżycie. Pan Jezus nauczył mnie dziękować przede wszystkim za cierpienie oraz wielkiej pokory. Mam nadzieję że uda mi się także pójść na EDK za rok.

Uczestniczka

To moja pierwsza EDK i już wiem że będą kolejne. Był to czas pokonywania siebie i swoich słabości, czas zadumy, a w trudnych chwilach myśl że Pan Jezus miał gorzej. Ciężko było wstać z kolan i zmusić nogi by szły dalej.11 godzin cennego trudu. Dziękuję Ci Panie za te trudy, za rodzinę i miłość za wszystko co mam.

Aneta

Kalwaria, wybrać się i pójść. Zobaczyć siebie jako żebraka, przełamać słabości, ból mięśni, ścięgien, kolan, to wszystko warto pokonać. Zrozumieć ten czas, dany ci przez Pana Boga, kiedy w ciszy serca rozmawiasz z nim i jego Matką. W życiu nie jest lekko, upadasz, ale warto się podnosić i iść dalej. EDK daje siłę i moc…

B.L.

Wyjście w noc, dystans, ciemno, chłód, zmęczenie, pod koniec walka o każdy krok, modlitwa, rozważania, brzozowy krzyż, opaski, latarka, błoto. To wszystko prawda. Ale EDK ma też smak rozgwieżdżonego nieba, śpiewu ptaków przed świtem, dzięcioła stukającego z uporem nad głową na Przełęczy Krzywieckiej i wilka przemykającego ukradkiem przez drogę; Mgieł i stada pasących się koni w Dolinie Sanu, pierwszego wiosennego bociana szukającego pokarmu na podmokłej łące; Mroźnego wiatru pomieszanego z mocnym słońcem na szczytach kalwaryjskich, czy „porannej toalety” z opadającego z sosen szronu; Pierwszych wiosennych kwiatów. Próbuję robić zdjęcia ale to beznadziejne zadanie, nie da się tego piękna zamknąć w szklanym okienku, chowam aparat do plecaka. Witać już słońce, stacja VIII, 37 km, jeszcze tylko 30 przed nami … Wyjście w noc, dystans, ciemno, chłód, zmęczenie, pod koniec walka o każdy krok, modlitwa, rozważania, brzozowy krzyż, opaski, latarka, błoto. To wszystko prawda. Ale EDK ma też smak rozgwieżdżonego nieba, śpiewu ptaków przed świtem, dzięcioła stukającego z uporem nad głową na Przełęczy Krzywieckiej i wilka przemykającego ukradkiem przez drogę; Mgieł i stada pasących się koni w Dolinie Sanu, pierwszego wiosennego bociana szukającego pokarmu na podmokłej łące; Mroźnego wiatru pomieszanego z mocnym słońcem na szczytach kalwaryjskich, czy „porannej toalety” z opadającego z sosen szronu; Pierwszych wiosennych kwiatów. Próbuję robić zdjęcia ale to beznadziejne zadanie, nie da się tego piękna zamknąć w szklanym okienku, chowam aparat do plecaka. Witać już słońce, stacja VIII, 37 km, jeszcze tylko 30 przed nami …

Paweł

Byłem pielgrzymem duchowym. zaplanowałem, że będę czuwał od 23:00, zmęczony po pracy chciałem się chwile przespać ale pomyślałem sobie, że Jezus przed swoją drogą na golgotę nie spał… zmęczenie wygrało zasnąłem nie nastawiając żadnego budzika przebudziłem się spoglądam na zegarek jest 22:55… do 2:20 modliłem się i rozmawiałem z Bogiem to była noc niesamowita łączę się w radości kochani z Wami wszystkimi Chwała Panu!

Marek z Radymna

Kiedy w sobotę, 25 III 2017, w środku nocy opuszczaliśmy mury Bazyliki Grobu Pańskiego w pogrążonym w głębokim śnie Przeworsku, powitały nas wiosenne trele. Jakie to mogły być ptaki?… Chyba nie wróble, o których mądrą opowieścią kilka godzin wcześniej porwał nas Ks. Dyr. Marek Pieńkowski. Bo wróble na dachach Przeworska, Przemyśla i Jarosławia co najwyżej ćwierkają o tym, że za rok znowu będzie nam dane założyć na rękawy odblaskowe opaski z napisem: OPACTWO.PL/PEDK. Ciebie prosimy, wysłuchaj nas…

MN (Przemyśl)

Droga Krzyżowa pozwala zrozumieć cierpienie ciała z samotnością jaką przeżywał sam Jezus, wyczerpanie fizyczne, zmęczenie, cisza a w myślach te słowa Totus Tus.

Sebastian

Na EDK zapisałam się spontanicznie, przypadkowo (teraz dopiero widzę, że nie był to przypadek a Bóg miał i ma plan, który odkrywam każdego dnia)…tak więc zapisałam się pod wpływem chwili, intencja początkowa była zupełnie inna, na EDK miałam wybrać się razem z moim mężem…ale Bóg chciał inaczej i chwała mu za to. Od tamtego momentu Bóg uczy mnie pokory, miłości i spełniania jego woli…a jest to dla mnie bardzo trudne ale on cierpliwie podnosi mnie zawsze i tak jak przy 14 stacji ,, Jezus złożony do grobu” pomaga mi zamykać za sobą stare życie, otwiera na nowe, uczy wszystkiego od początku: odwagi, podejmowania wyzwań, lepszego wykorzystywania czasu, pozytywnego myślenia, odnajdywania sensu w robieniu drobnych rzeczy itd… Wracając do początku mojej EDK jak już wcześniej napisałam intencja początkowa była zupełnie inna, niestety w środę osoba z mojej rodziny trafiła do szpitala stan był ciężki ale stabilny. W piątek wieczorem stan zdrowia pogorszył się i był agonalny…Wahałam się czy mam zostać z rodziną w szpitalu czy wyruszyć na EDK w intencji ciężko chorego… i wyruszyłam z wewnętrznym przekonaniem, że muszę dojść na Kalwarię,…bo!..Po drodze przeżyłam w pewnym momencie załamanie bo zadzwonił mąż i oznajmił mi, że w szpitalu pielęgniarka powiedziała, że ktoś przerwał ojcu umieranie. Prosiłam Boga, że jeżeli jest to możliwe niech bliska osoba odejdzie przed Kalwarią…i za chwilę wyszliśmy na piękne wzgórze Gruszowej i podczas rozważania 12 stacji,, Jezus umiera na krzyżu” dostałam wiadomość o śmierci bliskiej osoby…ale czy bliska mi osoba umarła?…nie!!!…ona odeszła do domu naszego Ojca w niebie… Chciałam serdecznie podziękować dwójce wspaniałych ludzi od których dowiedziałam się o EDK, dzięki ich wsparciu wyruszyłam na nią, dla których intencja umierającej bliskiej mi osoby była bliska sercu i chociaż głośno o tym nie mówili to wiem, że w trudzie EDK polecali odchodzenie tej osoby…Pozdrawiam serdecznie Pana Pawła, który przypadkowo dołączył do naszej grupy i 20 marca jako pierwszy napisał świadectwo, które zmotywowało mnie do napisania mojego osobistego świadectwa…Pozdrawiam również księdza kapelana wojskowego z Jarosławia, który polecał mi zakup specyfiku na ból nóg…na szczęście nie był mi potrzebny! bo chociaż wyruszyłam bez jakiegokolwiek przygotowania kondycyjnego, wyjście na drugie pięto kończyło się zadyszką, na palcu u nogi miałam odcisk który dokuczał mi w drodze do pracy, na zakupy itd i każdy logicznie myślący człowiek pukał mi się w głowę z niedowierzaniem to dzięki wsparciu i pomocy płynącej z góry doszłam bez jakiegokolwiek urazu, otarcia, zakwasów, dolegliwości bólowych nóg z odciskiem na palcu który w drodze na Kalwarię mi nie dokuczał…To nie koniec cudów, które dzieją się w moim życiu, kolejne miały miejsce w Wielkim Tygodniu…Logika Bożego działania i miłosierdzia jest tajemnicą niepojętą, jest niezgłębiona prze umysł ludzki, nieskończona, zupełnie inna od naszej często egoistycznej, pysznej, daje nadzieję mimo wszystko, pozwala zaczynać od początku mimo wszystko i prowadzi nas do siebie mimo wszystko zawsze kiedy o to poprosimy i zapragniemy naszym sercem…Szczęść Boże…

Jadwiga

Na edk byłam po raz drugi, poprzednio trasa krótsza, Przeworsk- teraz Leżajsk. Postanowiłam złożyć świadectwo, jest ostatnią częścią edk. Jak była ta moja edk? Inna niż przed rokiem było to, że byłam spokojna, przed spowiedzią i przed edk. Tzn. tak naprawdę nie wierzyłam że ją zrobię i to akceptowałam. Moje założenie było takie, nie będę o tym myśleć, po prostu pójdę ile się da, spróbuje ponad siły a jak nie dam rady to po prostu wrócę i nic się nie stanie złego, nie będą nad tym ubolewać. W czasie kazania ksiądz mówił że ludzie się pytają; po co tam idziemy? czy szukamy wrażeń?, chcemy się sprawdzić?, chcemy sobie coś udowodnić?, chcemy się poczuć lepiej ?, chcemy coś ofiarować?, coś poświecić ?, coś zrozumieć? Itp. Nie udzielił odpowiedzi. Odpowiedź miała być na końcu drogi. Dość szybko tym razem, bo o 21 ruszyliśmy w drogę. Grupa duża, ale pewnie się wykruszymy po drodze. Pierwsze kilometry uciekły dość szybko, potem zaczęło padać. Zimny deszcz ze śniegiem, boczny, całą noc niesamowicie wiało. Szybko mi mina zrzedła. Szłam na końcu, bo szybko okazało się że trzy osoby mają wolniejsze tempa i zostałam z nimi, wolałam iść wolniej. W grupie był mężczyzna w moim wieku, utykający z praktycznie sztywna jedną nogą. W pierwszym odruchu z racji zawodu miałam na niego nakrzyczeć jak może iść i narażać ta nogę na taki wysiłek, że ma uszkodzone kolano( szedł w ortezie) to jeszcze chce sobie zniszczyć biodro i że to lekkomyślne itd. ale pomyślałam że jakie mam prawo mówić mu co powinien robić a co nie. Inni już mu to wszystko powiedzieli, ja najwyżej mogę tu iść z nim i obecnością wspierać w tej drodze. No a grupę zamykał M. kolega mający trochę za dużo kilogramów na sobie i w plecaku. Usiłowaliśmy go nie tracić z oczu ale cały czas nie nadążał za grupą, a wtedy ten utykający mężczyzna zrobił coś niesamowitego. Wziął od M. ciężki plecak i niósł go parę kilometrów. M. w zasadzie przebąkiwał, że chyba nie da rady więcej bo ma już bąbla na jednej nodze i że on to tylko do Ubieszyna. Ja w sumie też tak myślałam, więc spokojnie szłam dalej, coraz bardziej zmęczona, marząc tylko o tym żeby na chwilę zdjąć buty i rozetrzeć stopy. Deszcz nie był duży i chwilami ustawał, gorszy był zimny, przeszywający wiatr, który oczywiście zawsze wiał zawsze w twarz a nigdy w plecy. Ale ten mężczyzna nazwijmy go R. bo nie wiem jak ma na imię był pełen optymizmu i mówił że na pewno dojdzie i zrobiło mi się trochę wstyd. W porównaniu z nim byłam zdrowa i sprawna. Jak to mam nie skończyć tej drogi, jak ją tak przerwać szybko?. Stacja VII – Jezus upada, ale wstaje. Spróbuję jeszcze trochę. Poproszę grupę, żeby w Ubieszynie odpocząć z 30 min, zdejmę buty na chwilę, rozetrę stopy , może jeszcze kawałek. G. ma kryzys, mówię odpoczniemy chwilę , pójdziemy jeszcze kawałek, ile damy radę, mówię jej że ja też już nie mam siły. Trochę się uspokaja i decyduje się iść dalej. Wreszcie Ubieszyn, miłą niespodzianka: żurek z pysznym chlebem, kawa, herbata, można usiąść w cieple, ściągać buty. To zasługa J. M. od chłopaka z innej grupy dostaje plaster na pęcherz. Teraz poznajemy zawartość ciężkiego plecaka M.- zabrał jedzenie dla całej grupy. Nikt oczywiście nie chce się częstować, po gorącym żurku i smacznym ciepłym chlebku wszyscy są najedzeni. Ale to niesamowite że pomyślał i dźwigał jedzenie dla innych. Odpoczynek 4o minut, dobra, nie jest źle, idziemy dalej. Po paru kilometrach jednak zaczyna być źle. Rozmawiam z innymi, każdy mówi że czuje się dobrze, nikt oprócz mnie i G nie narzeka. Jestem załamana. I wtedy słowa jakieś piosenki oazowej sprzed wielu, wielu lat ’…dojdę, dojdą jak zaufam Ci …” Umysł nie może sobie przypomnieć reszty tekstu tylko te słowa”…… dojdę jak zaufam….” I nadzieja ….przestanie padać ….wzejdzie słońce… G nie ma siły, trzęsie się z zimna. Daję jej swój plecak ( żeby grzał plecy), kijek, M. kurtkę zapasową, jeszcze chwila , przekonuję ją. Słowa rozważań, ledwie docierają, człowiek nie jest w stanie myśleć. Chwilami nawet myśl, że to nie tak, jak oni piszą, że zawsze się człowiekowi uda, że wszystko zamienia się w dobro, że wystarczy tylko zaufać, że wszystko złe co na spotyka może przekuć w dobro, że to się dobrze pisze ale przecież nie zawsze tak w życiu wychodzi, że mało komu się udaje… Te rozważania musze jeszcze raz przeczytać. Nie udało mi się iść w rozważaniach, walczyłam o to żeby iść. Kilka słów z kimś z grupy żeby na chwilę nie myśleć o tym że nogi już zupełnie omdlałe, że człowiek zupełnie skostniały i nie marzyć o tej ciepłej kurtce co została w domu. Ranek zimny, wietrzny. Nie warto żyć normalnie, warto żyć ekstremalnie. Kolejny kryzys, marudzę P. że już nie dam rady. Stawia mnie do pionu, każdego boli, każdy już nie ma sił. Dochodzimy do grupy wcześniejszej, młodzi ludzie, trochę się pogubili, pokazujemy im że tak, to ta droga. Patrzę na młode dziewczyny, idą tak jak ja,. Widzę, że każdy krok wymaga od nich wysiłku, to mi daje siłę, to nie tylko ja jestem taka wykończona, dalej machinalnie stawiam krok za krokiem. XII stacja. Grupa się trochę rozsypuje. Odchodzę od G. bo wiem że w końcu ulęgnę jej i zadzwonię po auto. Zostawiam ją pod opieką P. może ona jej pomoże. Jak się okazało ten odcinek okazał się zabójczy ( długa prosta) E. dzwoni po męża, G wsiada z nimi do auta, B i siostra łapią autostop, M. idzie dalej. Leżajsk , 4 km przez miasto, chyba najdłuższe kilometry, ale teraz mam przypływ energii to już dojdę. Już nawet nie odpoczywam, nie siadam, coraz trudniej wstać, nogi już nie chcą się rozkręcać. Wreszcie jest Bazylika, stoi dumna i ani myśli pomóc, nie chce się przybliżyć, taki długi dziedziniec. Odwracam się, widzę R. widzę ile wysiłku sprawia mu każdy krok, niemal fizycznie odczuwam jak musi go strasznie boleć. Wierzył, że dojdzie, doszedł. Jego determinację zapamiętam do końca życia. Ławka w kościele i co?, strumyk łez który bez mojego udziału popłynął z oczu. Szybko musze się opanować bo boję się że się rozszlocham na dobre. Sama nie wiem dlaczego płaczę, przecież powinnam być szczęśliwa? I jestem. W takiej chwili, że ma słów, natrętnie powracająca mantra …dojdę jak zaufam Ci… Dziękuję, dziękuję ciało swoim bólem, umysł nie ma już sił. Niby człowiekowi nie chce się nawet spać ( to o dziwo nie był problem w nocy) ale ma takie odrealnienie, nie wie czy to jawa czy sen. W Bazylice wielu innych, przyszły też grupy z Rzeszowa ale trochę smutno, nikt nas nie wita, nie ma komunii św. nikt nie pobłogosławi, kościół zimnym duży przytłacza, Brama Miłosierdzia zamknięta. Transport będzie za godzinę, musimy poczekać. Trzęsiemy się z zimna. Proponuje poszukać jakieś kawiarni, możemy czekać z godzinę. G. nie może się ruszyć, daję jej drugi kijek, M. jej pomaga, kroczek za kroczkiem, krzywi się z bólu. 100 metrów dalej jest bistro, jest ciepło, jest herbata. W domu trochę dramat, trudno zrobić parę kroków. Cały dzień spałam, budząc się tylko do jedzenia, ale w łóżku. Po 15 minutach zapadałam w sen. Noc pełna snów, obrazy z dzieciństwa, poprzedni dom. I teraz powinna być odpowiedź na pytania na początku, po co tam poszłam. Myślę, że na owoce tej drogi będę musiała poczekać, one będą dojrzewać we mnie powoli, słowa rozważań powrócę. Nie wiem po co tam poszłam , wiem że dobrze zrobiłam. Trochę to chaotyczne, o wielu chwilach, myślach nie napisałam ale i tak wiedzę że strasznie dużo tego wyszło. Może, jak Bóg da, za rok Kalwaria.

A.

Nie wiem w którym momencie narodziła się we mnie chęć, a może raczej potrzeba, wzięcia udziału w EDK. Wiem z czyjej przyczyny zacząłem o tym myśleć (J.Chr.) ;). Nie wiedziałem czy zdecydować się na Przeworsk, czy Przemyśl ? Pierwsza trasa wydawała mi się za krótka, znowu drugiej się obawiałem , miałem wątpliwości czy podołam. Ostatecznie zdecydowałem się na Przemyśl, droga do Przeworska byłaby zbyt krótka, a Pan Jezus nie chciał, żebym się wybrał na spacer. 25 do 30km jeszcze się trzymałem, po 35km zaczęła się dla mnie gehenna. Ból w stopach towarzyszył mi już 15km, teraz doszły łydki, kolana i uda. Przez ostatnie 10km każdy krok był wielkim bólem i przez te moje zmęczone nogi zaczęło do mnie docierać jak bezrefleksyjne do tej pory było moje odmawianie drogi krzyżowej. Zupełnie uciekało mi jakie katuszę przeżywał Zbawiciel przed śmiercią. Od tej pory każda kolejna droga krzyżowa nie będzie już taka jak wcześniej. Wiedziałem, że łatwo nie będzie, a moje obawy brały się przede wszystkim z braku zaufania, dlatego pewnie w dniu EDK w książce „Jezus mówi do ciebie” przeczytałem takie słowo : 18 MARCA UFAJ MI DZIEŃ PO DNIU. Dzięki temu będziesz żył blisko Mnie, wyczulony na Moją wolę. Zaufanie nie jest naturalną reakcją-zwłaszcza dla tych, którzy zostali głęboko zranieni. Mój Duch to twój prywatny Nauczyciel, który mieszka w tobie i wspiera cię w tym nadludzkim dążeniu. Poddaj się Jego delikatnemu dotykowi; bądź czujny na Jego podpowiedzi. Dołóż wszelkich starań, aby ufać Mi w każdej sytuacji. Nie dopuść do tego, aby potrzeba zrozumienia odwracała twoją uwagę od Mojej Obecności. Jeśli zdasz się na Mnie całkowicie, zaopatrzę cię we wszystko, czego potrzebujesz, aby zwycięsko przetrwać dzisiejszy dzień. Jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie; nie daj się wplątać w sieć trosk. Ufaj Mi dzień po dniu. I już wiedziałem że przejdę tę drogę, że sam sobie nie wymyśliłem tej próby i sam się na nią nie wybieram. Jeżeli padnę to będę musiał się podnieść i iść…. Bogu niech będą dzięki.

Rafał

Cieszę się że wybrałam się na Ekstremalną Drogę Krzyżową - po raz pierwszy. Wspaniałe doświadczenie, wewnętrzna moc i duma z samej siebie, że się udało dotrzeć. Szłam z intencjami w sercu dotyczącymi mojej rodziny i zdrowia. Od kilku dni niepokoiły mnie pewne objawy, po powrocie z EDK ustąpiły. Może ktoś pomyśli, że to głupie, albo zbieg okoliczności, ale ja wierzę, że to ON mi pomaga w życiu.

Anna A

Ekstremalna Droga Krzyżowa – przygotowałam się do niej rozsądnie : kondycja, grupa 4 przyjaciół, którym zaufałam, że mnie nie zgubią w nocy, serce pełne intencji, przygotowanych tematycznie do każdej Stacji. Droga długa więc jest czas aby podziękować, prosić, wielbić. Trud drogi nie jest mi obcy, więc wymiar duchowy był piękny. Droga to też ludzie, których na niej spotykamy. Spotkałam pięknych ludzi: w Ubieszynie, w szkole, o 2.00 w nocy z uśmiechem służyli pątnikom ciepłą strawą i w Leżajsku w piekarni, gdzie życzliwe Panie pozwoliły nam się ogrzać i poczęstowały herbatą. Takie osoby przywracają nam wiarę w człowieka. To człowiek służy człowiekowi. Instytucje zawodzą, Dom Pielgrzyma w Leżajsku, zapewne powołany w tym celu, niestety nie otworzył nam drzwi. Dziękuję Bogu za dobro tej nocy.

Zosia z Przemyśla

To była moja IV Ekstremalna Podkarpacka Droga Krzyżowa w tym trzecia na Kalwarię. I jest najbardziej niezrozumiała dla mnie. Fizycznie zniosłem ją najlepiej ze wszystkich dotychczasowych, chociaż mam już 62 lata. Nie wiem natomiast jakie będą jej następstwa. Wiedziałem z jakimi intencjami idę, ale chyba w drodze nie okazały się tymi najważniejszymi. Może dlatego, że w sercu i fizycznie w kopercie zaklejone więc nie znane mi, poniosłem tym razem również intencje innych. Nie potrafię nawet określić tego co obecnie przeżywam. Coś jak całkowita pustka, w której jednak coś jednak jest, tylko nie potrafię tego określić. Same chyba i nie rozumiem. Dziwnie mi z tym i niczego nie rozumiem! Może za kilka dni spróbuję jeszcze raz dać świadectwo …..

Andrzej z Przemyśla

22,2 km.Stacja VIII. Ubieszyn,19 III godz.02. Podwoje szkoły i serca uśmiechniętych gospodyń szeroko otwarte dla strudzonych pątników podążających do Leżajska. Na stołach talerze z wiejskim żurkiem (ze swojską kiełbasą i z jajkiem od kur z wolnego wybiegu), pieczywo. Do wyboru kawa (w 2 gatunkach) lub herbata, mleczko, cukier, plasterki cytryny. Ubieszyńska gościnność. Bóg Wam zapłać ! Jezu, daj mi wyczucie drobnych gestów,które mają wielkie znaczenie.

MN (Przemyśl)

Serdecznie pozdrawiam panią która na drodze do Kalwarii, przy pięknie położonej kapliczce na wzgórzu Gruszowej, podczas rozważania stacji XII, dostała wiadomość o śmierci bliskiej osoby. Trudno nawet próbować komentować symbolikę tego „zbiegu okoliczności” Dobry Bóg niech swoją miłością wypełni ból po stracie.

Paweł

I już po!!! Wcześniej był Przemyśl, Leżajsk a teraz Kalwaria Pacławska. Długo myślałam, którą trasę wybrać, bardzo mnie ciągnęło w stronę Kalwarii ale obawy były coraz większe i jeszcze rodzina mówiła ”nie ryzykuj, daj sobie spokój, to za daleko itd”. Mimo tylu uwag odnośnie trasy wybrałam tę najdłuższą na Kalwarię i nie ukrywam, że bardzo się jej bałam. Do Tapina doszłam spokojnie bo znałam tę trasę i po drodze prosiłam Pana o pomoc w podjęciu decyzji którędy potem czy na lewo do Przemyśla czy w prawo na Kalwarię. Odpoczywając w Tapinie byłam w rozterce, którą drogę wybrać? Dobiegła mnie rozmowa pewnego małżeństwa którzy rozmawiali o drodze na Kalwarię i pomyślałam że jest to dla mnie szansa którą dał mi Pan bo tak bardzo go o to prosiłam. Zapytałam czy mogłabym z nimi pójść bo nie znam trasy a sama się nie odważę pójść w tak daleką drogę w tak ciemną noc. Przyjęli mnie z radością i tak oto wymodliłam towarzystwo na dalszą drogę. Było bardzo ciężko parę razy już trzymałam telefon i chciałam zadzwonić aby mąż po mnie przyjechał ale myślę jeszcze trochę jeszcze parę metrów, do następnej wioski. Bardzo prosiłam Matkę Bożą Kalwaryjską o pomoc, nie pamiętam ile zmówiłam cząstek Różańca ile Koronek na pewno dużo. Ból kolan, pęcherze na stopach te nowe i te już popękane mocno dawały znać o sobie ale ja cały czas się modliłam i prosiłam a droga jakby nigdy nie miała się skończyć. Gdy ujrzałam ze wzgórza klasztor napełniła mnie ogromna radość i wdzięczność bo wiem że dzięki modlitwie wyprosiłam tę łaskę jaka mi została dana. Pokonując ostatnie 3,5 km drogi pod górę myślałam co ja powiem klęcząc przed obrazem Matki Boskiej Kalwaryjskiej zwaną Słuchającą jak będę Jej dziękować? Padłam na kolana i płakałam tyle mogłam z siebie wydobyć, moja radość była tak ogromna że zabrakło mi słów. Jestem bardzo szczęśliwa że mogłam przejść te 65 km które nauczyły mnie pokory i wiary w siłę modlitwy bo dzięki niej stałam się mocniejsza,na pewno postaram się też być lepszym człowiekiem bardziej życzliwym dla innych. Już czekam na następny rok choć rany cielesne będą jeszcze długo się goić ale duchowo jestem dużo mocniejsza i będę chciała to wykorzystać dając świadectwo wiary w życiu codziennym.

Szczęściara!

To dzięki mojej siostrze poszłam. W drodze zdawałam sobie pytanie czy Jezus na pewno chce takiego świadectwa mej drogi? Nie wiem ale wiem jak cudownie jest mieć wokół siebie dobrych ludzi i otrzymać łaskę bycia dobrym człowiekiem. Dziękuję mojej grupie i kochanej siostrze, która opiekowała się mną jak mamusia.

Andżelika

Moja 3 PEDK. Cel ten sam – Leżajsk. Tym razem idę, aby podziękować za to, że Dobry Bóg w Swoim Wielkim Miłosierdziu przebaczył mi wszystkie mojemoje grzechy. Za to, że Jezus Chrystus oddał Swoje życie za moje przewinienia, że to moje grzechy przybiły Go go krzyża i przybiły Jego kochające Serce. Początek był bardzo dobry. Brak błota to dobry znak. Trochę wieje, a czasami pada drobny deszcz ze śniegiem. To nic. Pierwszy kryzys przy trzeciej stacji. Stopy palą, łydki i uda łapie skurcz. Pierwsze myśli, że nie dam rady. Wtedy chwytam za różaniec. Matka Boża będzie ze mną do końca jak że swoim Synem. Od 10 stacji to już agonia. Czuje mięśnie, o których istnieniu wcześniej nie wiedziałem. Nie idę, ale pełznę. Na stopach popękały wszystkie bąble. To już czas, aby oddać się Jezusowi. I tak na Jego barkach dotarłem do Leżajska. Tam Eucharystia. Przyjąłem Ciało Pańskie i łzy pociekły same. Chwała Panu!

Tomek

DROGA, KTÓRA NAUCZY CIĘ POKORY… Piątek wieczorem 11 marca o godz. 21:00 w Radymnie 143 osoby, w tym moja 6 osobowa grupa rozpoczyna swoją drogę krzyżową, ekstremalną drogę, która wiedzie pod Krzyż na Kalwarię Pacławską. Przed wyjściem otrzymujemy specjalne błogosławieństwo, z którym wyrusza każdy pielgrzym w drogę, mapę i krzyż do ręki. A wcześniej Msza św., która w tym dniu ma szczególny wymiar i te pamiętne słowa wypowiadane podczas kazania ks. Tomasza, które okazują się jakże prorocze dla nas. Jak słusznie zauważa, tym wymownym znakiem Krzyża, który znajduje się w głównym ołtarzu w kościele św. Wawrzyńca w Radymnie zaczynamy swoją drogę i pod Krzyżem kończymy nasze spotkanie na placu klasztornym, początek i koniec… ten Krzyż wita nas również w głównym ołtarzu w Kalwarii i prowadzi nas całą drogę, ten niewielki brzozowy, symboliczny. Gasną światła, świat powoli tuli się do snu, nastaje cisza, w ciemnościach bije tylko blask latarek, migocą “czołówki” w oddali innych grup, przy nowiu na gwiazdy nie możemy liczyć, panują zmienne warunki atmosferyczne, deszcz, zimno, towarzyszą nam rozważania przy każdej stacji i krzyż niesiony z wielką powagą i należnym szacunkiem, z czasem pojawia się pierwsze zmęczenie, może nawet u niektórych zwątpienie, zaczynamy toczyć walkę ze swoimi słabościami, bólem. Droga, która nie jest najtrudniejsza, okazuje się bardzo wyczerpująca, z każdym kilometrem dotkliwiej odczuwamy zmęczenie. Grupa zaczyna nam się niepostrzeżenie wykruszać. Przemierzamy całe miasto spowite snem, by w Rynku oddać się błogiemu odpoczynkowi, gdzie towarzyszy nam piękny koncert kosa i niesie się za nami aż do ul. Słowackiego – godz. 3:00 w nocy. Mamy już za sobą połowę drogi. Teraz już tylko coraz trudniej. Rezygnuje z dalszej drogi kolejny uczestnik, najpierw Iza, teraz Piotr… I przychodzi taki moment na drodze krzyżowej, gdy Jezus doprowadzony do ekstremum, przestaje sobie radzić i przyjmuje pomoc Szymona z Cyreny, aby dzięki niemu mógł dokończyć dzieła zbawienia. Idąc tym przykładem i my na swojej drodze przyjmujemy pomoc, gdy zmęczenie zwala nas z nóg, gdy ocieramy się o kraniec swoich możliwości. I w swoim kazaniu również ks. Tomasz o tym wspomniał, że przyjdzie na naszej drodze taki czas, gdy spotkamy swojego Szymona z Cyreny gotowego nam nieść pomoc. W Pikulicach o godz. 4:50 nad ranem z radością przyjmujemy zaproszenie ks. proboszcza na plebanię ???? (który o 3:00 w nocy przyjmuje już pierwsze grupy pątników u siebie), by ogrzać się przy piecu kaflowym, albo na ciepłej kanapie, napić gorącej kawy czy herbaty i poczęstować czymś słodkim. Chrześcijański lider daje z siebie wszystko, ale gdy już nie może więcej, przyjmuje pomoc, współpracuje, bo razem można więcej. Gdy droga staje się coraz bardziej wymagająca i wyboista wzorem św. Weroniki, która ociera twarz Jezusowi by Mu ulżyć, czujemy się odpowiedzialni za naszą koleżankę z grupy, która z każdym krokiem gaśnie i ustaje w drodze – z przykrością, że musi nas opuścić – dzwonimy po samochód, by choć trochę jej ulżyć. Niewiele to jej pomoże, ale chrześcijański lider rozumie znaczenie drobnych gestów, widzi w nich sens. Agnieszka dała z siebie tyle ile mogła, dzielnie walczyła ze swoimi słabościami, tak jak dzielnie dźwiga krzyż dnia codziennego i odważnie stawia czoła różnym problemom, ale dzisiaj dalsza droga jest ponad jej siły. Przychodzi nam zmierzyć się z coraz trudniejszą drogą już tylko we trójkę, trudniejszą bo z coraz większym bólem i wyczerpaniem. Droga, która ma coraz więcej zakrętów zdaje się nie kończyć, a wyczekiwanej kładki ciągle nie widać. Już wiemy, że bez kolejnego odpoczynku jej nie przejdziemy. Ale użalanie się nad sobą i dołowanie się jest łatwym wyjściem i jakże destrukcyjnym, to wyraz bezsilności. A Jezus, prawdziwy chrześcijański lider – szuka w sobie siły. Więc czas się zmierzyć z czterema ostatnimi stacjami, resztkiem sił wdrapać się na kalwaryjską górę. Na krótkim odcinku drogi inna grupa bierze nas pod swoje skrzydła, byśmy nie zbłądzili w drodze, bo trasa trudna i nam nie znana. Chrześcijański lider to człowiek, który pomaga bliźnim, jest człowiekiem czynu i rozwiązywania problemu. A potem znów zostajemy sami, we troje, ja, Waldek i Wiesław. Z boku słyszę pytania: „dojdziemy, dojdziemy?” Tak, wiem że dojdziemy, że nam się uda, bo w głowie mam ciągle słowa Jezusa: „Pielgrzymuj w wierze (…) Jeśli będziesz kroczyć w wierze, całkowicie zdając się na Mnie, pokażę ci, ile mogę dla ciebie zrobić. Żyjąc zachowawczo, nigdy nie poznasz ekscytacji towarzyszącej ludziom, przez których działam. Ponieważ ofiarowałem ci swojego Ducha, możesz przekraczać granice swoich przyrodzonych możliwości i sił. Właśnie dlatego nie powinieneś oceniać poziomu swojej energii pod kątem wyzwań, które przed tobą stoją. Nie twoja siła odgrywa tu kluczową rolę, lecz Moja, a ta jest nieograniczona. Idąc tuż obok Mnie, możesz osiągnąć swoje cele za sprawą Mojej Mocy.” [11 marca – przed wyruszeniem w drogę otworzyłam na tą stronę książkę pt. „Jezus mówi do Ciebie. W miłości Jezusa odnaleźć pokój i szczęście.” aut. Sarah Young]. Pielgrzymuj w wierze… nie możemy się teraz poddać, bo mamy nieograniczoną moc Ducha św. Chrześcijański lider zdobywa szczyty, również te niemożliwe do zdobycia, bo ma w sobie moc zapierania się siebie. Jesteśmy zdeterminowani, by wejść na szczyt Kalwarii, by wypełnić naszą wspólną misję. Chrześcijański lider umie dobrze kończyć. Przy kolejnych stacjach słychać nasze głębokie oddechy, przejaw wielkiego zmęczenia. I wreszcie jesteśmy na górze Kalwarii, by złożyć swój krzyż towarzyszący nam w drodze pod tym wymownym Znakiem na placu klasztornym, okupionej wielkim wysiłkiem, bólem, zmęczeniem. Równo o godz. 10:00… – tak jak usłyszeliśmy podczas mszy, zaprawdę prorocze to były słowa, nie da się ukryć, że ks. Tomasz dokładnie ważył swoje słowa… Pod krzyżem odprawiamy ostatnią stację XIV – złożenie Jezusa do grobu. Ale dla nas chrześcijan grób nie jest końcem, jest symbolem Zmartwychwstania, zwycięstwa… Składamy wszystkie swoje troski i intencje przed cudownym obrazem MB Słuchającej i wracamy do domu jak po zwycięskiej bitwie, trudnej i bolesnej, z ranami na ciele, ale zwycięskiej! A gdy zmęczenie powoli odchodzi, w głowie zostaje wiele przemyśleń i nadzieja na nowe lepsze życie, bogatsze duchowo i nowe przyjaźnie… NIE WARTO ŻYĆ NORMALNIE, ...

Iwona

Przed… Zbliża się kolejna EDK, kolejne niesamowite przeżycie przede mną… Czas dla mnie by podziękować Panu za dary poprzedniej drogi. Rok temu szedłem na EDK pełen zmartwień – mój kilkumiesięczny synek miał problemy zdrowotne i groziła mu operacja. Szedłem niosąc ten krzyż, szedłem w intencji jego zdrowia. Mija rok, znów szykuję się na drogę. Tym razem zamiast smutku i prośby idę z radością i w podziękowaniem, bo mój synek jest zdrowy i to bez pomocy skalpela! A lekarze mówili że „to samo raczej nie przejdzie”. Ależ byli zdziwieni gdy okazało się, że wszystko co złe zniknęło w miesiąc po EDK 2015! Dziękuję Ci za łaskę, dziękuję że dajesz mi okazję być bliżej Ciebie, dzieląc z Tobą choć cząstkę Twojej męki…

Marcin

EDK to przede wszystkim radość. Radość pomimo bólu jaki towarzyszy szczególnie przy końcu drogi, ale fakt że to wszystko ma sens, że jest to dla kogoś i że nie jest to na darmo, dodaje sił. Niesamowite rozważania, które zmieniają nastawienie do życia oraz mobilizują… mobilizują nawet do tego żeby po zakończonej EDK nie rezygnować z obowiązków i uczestniczyć w zajęciach, chodź po takiej nocy siedzieć na wykładach w pełni aktywnym jest ogromną Bożą łaską i dziękuje Bogu że mogłam tego doświadczyć. Polecam każdemu kto tylko chce poznać swoje słabości i z pomocą łaski Bożej je przezwyciężyć po to aby doświadczyć prawdziwej wolności i radości.

Cecylia

Do Marka z Radymna …. Napisałeś "I znowu jakby rozczarowanie nikt mnie nie przywitał nikt się nie spytał jak było nikogo nie ma wokoło …". Marku a jak było gdy Jezus kończył na Krzyżu Swoją Drogę ? Z nieba nie zstąpili aniołowie by Go przywitać po tej Drugiej stronie. Bóg nie przemówił a wręcz jak skarżył się Jezus opuścił Go. Gapie pouciekali lub odeszli . A kto był obok ? Ci nieliczni którzy przeszli obok niego Drogę na Golgotę. Ty też nie byłeś sam . Obok byli ludzie z którymi przeszedłeś Swoją Drogę i Ty już wiesz że Bóg też był z Tobą więc bądź szczęśliwym człowiekiem ????

Andrzej z Przemyśla

Świetne duchowe przeżycie pomimo ze bolą nogi niesiemy intencje Maryi kalwaryjskiej to dodaje sil noc i warunki pogodowe nie sprzyjają wędrowce ale modlitwa dodaje otuchy i zawziętości do dalszej drogi.

Grzegorz

Po co idziecie w EDK?! Trzeci raz jechałem samochodem, zabezpieczając trasę EDK do Kalwarii Pacławskiej. Obserwując zmagania pątników- zza szyby ciepłego wnętrza Nissana – zadawałem sobie pytanie : Po co idziecie?! Czarna noc, zimno, pada śnieg. Ile z tych intencji, które niesiecie spełniły się? Czy wysłuchał was Ukrzyżowany? Czy was pogięło ?Przecież zamiast brnąć w błocie po kolana jest zamiennik: ciepła wersalka przed telewizorem, a w sobotę konsumpcja w hipermarkecie i obiad w Mc’Donalds. Przecież DOBRO zostało ukrzyżowane! A wy co? Chcecie się znowu do tego przyłożyć? Pozdrowienia z ciepłego wnętrza Nissana „Spotkało mnie, czegom się lękał. Bałem się, a jednak to przyszło” Księga Hioba

Kierowca

Nie będę pisał o trudzie i zmaganiach bo ten kto był je zna a ten kto nie był i tak wyobrazi je sobie na swój sposób. Moja droga była całkiem inna niż ułożyłem ją sobie w głowie… Był wysiłek czekałem aż się coś zacznie a tu taka pustka takie nic zupełne. Rozczarowanie… Modlitwa o siłę… Po prostu modlitwa… 13:00 Klasztor Kalwaria Pacławska. Łzy… Klęczę przed obrazem Matki Bożej i jedyne co potrafiłem powiedzieć to „Dziękuję…” I znowu jakby rozczarowanie nikt mnie nie przywitał nikt się nie spytał jak było nikogo nie ma wokoło po prostu nie tak to miało wyglądać według moich wyobrażeń. Dopiero po jakimś czasie uświadomiłem sobie że w tej pustce w tej nicości w tej ciszy nie byłem sam! Dziękuję Panie Jezu!!! Słodki Krzyż…

Marek z Radymna

Uczestniczyłem w PEDK (Jarosaław – Kalwaria). Jest jedna jedyna rzecz której wg mnie brakuje – Msza Swięta oraz przyjecie komunii na zakonczenie Drogi czyli w Kalwari. Pytałem zakonnika w Kalwari czy mozliwe jest przyjecie komunii, ale odpowiedział że musi byc to w trakcie Mszy Świetej (pierwszy raz spotykam sie z tą opinią). Czy problemem byłoby odprawienie np 3 mszy św z interwałem 2h?

alekgl

Droga Krzyżowa zmienia, w Bogu Nadzieja.

ps

Moja trzecia EPDK w tym druga na Kalwarię Pacławską.Najtrudniejsza również duchowo.Szukam w sobie odpowiedzi co mi dały poprzednie Drogi i czy warto było.Szukam w sobie odpowiedzi jaki jest mój cel tym razem bo decyzja że idę podjęta kilkanaście dni temu zapadła bez zastanawiania. Odpowiedzi przychodzą z czasem , z narastającym zmęczeniem i bólem.Te prawdziwe odpowiedzi , bo na początku Drogi priorytety są inne. Droga wymusza zmiany. Zmianę postrzegania siebie.Traktowania , właśnie TRAKTOWANIA Boga na poważnie, zrozumienia słowa pokora. Właściwie taką pełną definicję tej Drogi stanowi słowo POKORA. Boję się tych uzyskanych odpowiedzi . Czy dam sobie z nimi radę ? Czy będzie mnie stać na zmiany w moim życiu ? Bóg mi podpowiada że tak,ale jak długo będę Go słuchał w takim samym skupieniu jak na Drodze ? Wierzę że tak choć mam świadomość że ta moja wiara jest bardzo ułomna.Może to jest najważniejsza odpowiedź jaką na tej Drodze otrzymałem już po raz trzeci ? Jezus też trzy razy się podnosił więc wie że też muszę upadać tylko muszę pamiętać o tym że moim obowiązkiem jest powstawać. Dzisiaj bałbym się wyruszyć jeszcze raz w taką Drogę bo naprawdę ekstremalnym wyczynem było przejście ok 1 km. w niedzielę z domu do Kościoła i z powrotem ???? Ale dałem radę ! Chwała Panu!

Andrzej z Przemyśla

Cel? Tym razem Leżajsk, chociaż rok temu obiecałem sobie, że będzie to Kalwaria. Początek był jak wieczorny spacer po mieście. Wszystko do czasu, kiedy zaczęło się brodzenie w błocie po kolana. Pierwszy kryzys. Strach, czy chore kolana wytrzymają. W ręku różaniec, kto mi pomorze, jak nie Maryja? I pomogła. Chwila oddechu, ale „cudowne” błoto nie odpuszcza. Na szczęście Maryja jest ze mną. Po długiej mordędze w błocie, w ciemności, na mojej drodze pojawia się Weronika, jakieś kobiety zapraszają na pierogi i barszcz. Chwała Panu! Chwila odpoczynku i dalej na Golgotę. A po drodze, parę błędów w trasie, wyszły braki w czytaniu mapy. Skutek kilka kilometrów więcej brodzenia w błocie, przedzierać się przez krzaki i zarośla. Coraz mniej ludzi idących ze mną. Początek agonii, w butach bajoro, odciski na palcach, przenikające bóle łydek, kolan. Jezu ratuj! Jest nareszcie asfalt. Radość szybko mija, w błocie było miękko. Asfalt jest twardy, okrutny potęguje ból. Ostatnie kilometry. Ja już nie idę. Po prostu się snuje, ale muszę dojść do celu. Mocno ściskam różaniec. „CZARNY”, nie odpuszcza, kusi – zrezygnuj, po co ci to, zadzwoń po samochód. NIE! !! Ostatnie metry ofiaruje za najbardziej za twardziel grzeszników. MARYJA pomaga. Jest klasztor ostatnia stacja. Jezus zwyciężył. Alleluja. Chwała Panu. Za rok będzie Kalwaria, jak Bóg pozwoli.

Tomek

Serdecznie pozdrawiam tych wszystkich, którzy wybierając się do Przeworska doszli do Przemyśla (2 potwierdzone przypadki), wybierając się na Kalwarię trafili do Katedry (również 2 potwierdzone przypadki), ponoć byli też tacy co szli do Przemyśla a trafili na Kalwarię. Podobnie jak w zeszłym roku pytanie zadane w Tapinie: „Ile jeszcze do tego Przeworska?” raczej nie wzbudziło współczucia pytanych. I znowu się zastanawiam, czy poprawiać opisy, ustawiać znaki, czy też zostawić jak jest. Niech Pan prowadzi, pozwala się gubić i odnajdywać na swojej własnej EDK, dla każdego innej.

Paweł

Pierwsza myśl i cel PEDK to Kalwaria Pacławska, noc z 13/14.03.2015 jest dla mnie bardzo zagadkowa bo nie potrafię odpowiedzieć czy wytrwam w tej ekstremalnej drodze. Słysząc głos, że powinnaś - wyruszam. Rzęsisty deszcz,śnieg,błoto prawie po kolana i chwilami jazda po nim jak po lodzie dominują. Ekstremalność może nadekstremalność, płaszcz przeciwdeszczowy zamienił się w skamielinę, nogi sztywne, usta drętwe, oddech ciężki, ucisk w piersiach ale krok po kroku. Trzymam się krzyża,w którym tkwi obecność JEZUSA,w tym bólu przeżartym do kości czujesz Jego MOC, nie poddawaj się Alleluja,Chwała i Cześć. Przełamuję lęk,chcę iść i dzięki Jego łasce mogę dotrzeć do celu. Na Golgocie Kalwarii przyjęłam Ciebie Panie z sercem wielkim,te upadki bardzo mnie wzmocniły. Błogosław duszo moja Pana oto jest Baranek żywy.

Beata M.

Cel – Kalwaria Pacławska. Dlaczego? Bo u celu wędrówki czekał na mnie Jezus w konfesjonale. Wiem, że On był ze Mną cały czas, że towarzyszy mi zawsze ale to ja nie zawsze jestem z Nim. Więc wyruszyłam na spotkanie Jego i Jego Matki. Nie chciałabym aby zabrzmiało to jakoś ckliwie, wylewnie tylko tak po prostu. Ponieważ nie pierwszy raz wędruję wiedziałam trochę z pychą że dojdę do celu. I doszłam . Nie powiem, że nie było chwili trudnych, ciężkich ale nie było zwątpienia. Doszłam . Ale nie o tym chcę napisać. Chciałabym opisać drogę moich współtowarzyszy. To Oni są prawdziwymi zwycięzcami tej drogi, ich młodość i niezłomność . Trochę zbyt łatwo i szybko wypowiada się osądy że nie ma już fajnej , dobrej i odpornej na cierpienia młodzieży. Są a ta wspaniała szóstka jest tego przykładem. Wyszliśmy jako 10 osobowa grupa i w tym składzie doszliśmy na Kalwarię. Obserwując ich widziałam siebie czy Zbyszka w młodości. Zapał , entuzjazm i trochę brak wyobraźni o trudach. My starsi (tylko troszkę) różniliśmy się od Nich tym, że byliśmy naprawdę przygotowani pod względem ubioru, nauczeni doświadczeniem albo po prostu posiadaliśmy materialnie te rzeczy. Niech nie zabrzmi to pysznie ale każdy wędrowiec wie jak niesamowite są współczesne ubrania, nieprzemakające termiczne i tym podobne. Ci chłopcy w adidasach trampkach dżinsach i cienkich kurtkach. Już przy skręcie na pierwszą błotnistą drogę część z nich miała mokre skarpetki. Niesamowite doszli i bez osiągnięć współczesności. Tempo narzucili niesamowite, ich orientacja w terenie i wyznaczanie trasy wg mapy godne podziwu.Oczywiście mięśnie rozszarpało każdemu. I w lesie w środku nocy kiedy na krótkim odpoczynku na ścince drzew został nasz Krzyż to wiadomo wtedy było iż od tego momentu każdy w widoczny sposób wziął swój własny krzyż, cierpienie.Ale każdy szedł dalej. Z nastaniem dnia zrobiło się zimno, resztki ciepłej herbaty się skończyły i skończył się młodzieńczy zapał. Widać było jak pokręciło im nogi, doskwierało im zimno ale żaden się do tego nie przyznał. Szli dalej. Niesamowite! co tam ja, gdzie nawet skrawek skarpetki mi nie przemókł. Jakie mogłam mieć cierpienie? Gdy nad Wiarem napili się ciepłej herbaty wróciły im siły i żaden nie chciał się poddać chociaż uwierzcie mi niejeden by się poddał. Usłyszałam słowo od jednego z nich pokuta. I doszli, popadali w Sanktuarium przed obrazem i już tylko oni wiedzą co czuli. Ja doszłam, pomodliłam się i tak jakoś trochę bez emocji… Dopiero podczas spowiedzi osunęłam się na stopnie i wtedy dopiero dopuściłam do siebie Jezusa i Jego Matkę. Bo Oni ciągle byli ale to ja musiałam im pozwolić na to zbliżenie. I pozwoliłam i ekstremalność tej drogi właśnie się rozpoczęła… Dziękuję całej mojej grupie!

B.

Czytając poprzednie świadectwa myślę sobie jak chyba trudno by było zrozumieć komuś, kto tej Drogi nie doświadczył czym naprawdę jest EDK. To była moja druga Podkarpacka Ekstremalna Droga Krzyżowa na trasie do Archikatedry Przemyskiej. Trasa ta sama jednak droga zupełnie inna. Wiedziałem czego się mogę spodziewać, jednak rzeczywistość okazała się zupełnie inna niż moje wyobrażenia. Pogoda już od dnia poprzedniego nie zachęcała, ale cóż pomyślałem, że skoro już postanowiłem nie mogę się wycofać i muszę zrobić to dla Jezusa, skoro On tyle dla mnie zrobił, On swoje życie oddał dla mnie z miłości. Nie mogłem się wycofać, zdezerterować. Podjąłem wyzwanie. Jakże miło było zobaczyć tłum „szaleńców” zebranych w Jarosławskim Opactwie, którzy z takim entuzjazmem przygotowywali się do drogi. Msza Święta z pięknym kazaniem o słuchaniu. I zrodziło się pytanie: czy ja wystarczająco słucham Głosu Bożego w swoim sercu? Czy w dzisiejszym zagonionym świecie mam czas na chwilę zatrzymać się by posłuchać… Z tym pytaniem w myślach zabrałem brzozowy Krzyż i wraz z moją towarzyszką dołączyłem do grupki, i ruszyliśmy. Towarzysze anonimowi, nieznajomi, ale w momencie stworzyła się głęboka więź, serdeczność. Stacja po stacji ktoś inny odczytywał tekst rozważań, a między stacjami głębokie skupienie, milczenie, cisza. W tej ciszy naprawdę można było zatrzymać się, pomyśleć nad rozważaniami kolejnych stacji i przede wszystkim być z Jezusem, być blisko Niego, i słuchać… Już przed połową drogi, czyli przed Tapinem tempo dawało się we znaki, ale od nikogo z naszej grupki nie można było usłyszeć słowa narzekania, szemrania, niezadowolenia. Po kawie w Kościółku w Tapinie z nową energią ruszyliśmy dalej już trochę powolniejszym tempem. Każdy z nas zmagał się z niesamowitym błotem, którego w żaden sposób nie dało się obejść. I brnęliśmy w tym błocie momentami po kolana w kierunku wioski, o której to mówił opis trasy, jednak nie było jej widać. W głowie myśl: czy dobrze idę?, czy idę właściwą drogą?. W życiu też zadajemy to pytanie, ale czy słuchamy odpowiedzi?… czy też brniemy we własnym błocie, nieraz po szyję.. I dotarliśmy do cywilizacji. Idziemy dalej i dalej, i dalej. Stacja po stacji. Deszczyk wciąż delikatnie pada. Powoli noc zamienia się w dzień. Za lasem znak „Przemyśl”. Jakże inna to sceneria niż sprzed roku. Rok temu ptaki radośnie oznajmiały budzący się dzień. Piękny wschód słońca przywitał nas wychodzących z lasu, a teraz szaro, smutno, ponuro, nawet ptaki nieśmiało świergotają. I idziemy ubłoceni,wycieńczeni w kierunku miasta. Mijamy przejeżdżające samochody i przechodniów, którzy dziwnie na nas patrzą. Ciekawe co o nas myślą? jak nas odbierają?, widząc nas w takim stanie z Tobą Jezu na brzozowym Krzyżu na przodzie. I mijamy rzekę San, zmierzamy w kierunku Archikatedry. Przed nami strome schody, które wcale nie łatwo było pokonać. Z wielkim trudem pokonujemy ostatnie stopnie. U szczytu witają nas, wręczają certyfikat. Jeszcze tylko ostatnia Stacja: „Jezus złożony w Grobie”, słowa pożegnania i podziękowania współuczestnikom. I wchodzimy do Archikatedry. W wielką radością dziękujemy Bogu za dotarcie do celu, za pomoc w przezwyciężeniu trudności, za to, że przez tą drogę mogliśmy poczuć chociażby znikomą namiastkę Męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa. I jesteś Jezu, Żywy, Prawdziwy w Komunii Świętej. Prawdziwy, Żywy, Zmartwychwstały, w Białej Hostii. Ten ubiczowany, umęczony, upadający pod ciężarem Krzyża, Ten opluty, znieważany, odarty z szat. Ten z którym przemierzałem tą ekstremalną, Twoją Drogę Krzyżową. Czekasz wciąż na każdego, wołasz! Czy słyszymy Twój Głos??, czy umiemy słuchać?? …

Sławek

Stacja XIII, kościół Salezjanów w Przemyślu, za mną prawie 10 godzin, 44 km i cała noc. Ale nie myślę o sobie tylko o tym jak często nie potrafię ochronić swoich bliskich przed cierpieniem, tym niezasłużonym i tym będącym konsekwencją wyborów. Twardy facet, radzący sobie z życiem, może za bardzo chcę mieć wpływ na wydarzenia i innych, a za mało daję obecności i czasu. Jezu, proszę abym umiał bardziej przytulać, na miarę krzyża innych pod którym przychodzi mi stać.

Paweł

Już po raz trzeci uczestniczyłem w ekstremalnej drodze krzyżowej, po raz trzeci przeżywałem ją inaczej, po raz trzeci z innymi ludźmi którzy mieli dojść do wyznaczonego celu – ale po raz pierwszy ofiarowałem ja za mojego przyjaciela. Wyszliśmy w kierunku Przemyśla, a w nieocenionym Tapinie/chyba jest to połowa naszej drogi/ niezapomniane minuty w kościele z ciepłą herbatą, odpoczynkiem w cieple – na zewnątrz przez cały czas mżawka z deszczem, a chwilami deszcz z drobnymi płatkami śnieżku. W tym Kościele nowe znajomości, nowi przyjaciele którzy podążają i do Przemyśla i na Kalwarię Pacławską. Czas płynął, kilometry przejść wzrastały , zmęczenie coraz większe ale miałem konkretny cel – dojść za wszelką cenę – nie moge zrezygnować. Doszedłem dla PRZYJACIELA – zmęczenie odeszło, byłem szczęśliwy. Czy wszystkim dane było dojść do celeu do końca wędrówki pomimo różnych prblemów.Ja już czekam na TAKI WŁAŚNIE EDK w 2016 r jeśli Bóg tak zechce.

D.

Koleżanka prosiła, żebym jej zdał relację; wieczorem po ukończeniu EDK napisałem jedynie: I dobrze że nie poszłaś! Masakra! Tyle błota to przez całe życie nie widziałem ale dnia następnego tuż po świcie rozwinąłem tą myśl, brzmiało to tak: zacznę od tego że udziału w Ekstremalnej, nikomu nie polecam. Trzeba być na to w pełni zdecydowanym, przygotowanym na najgorsze… bo na trasie ciężko zrezygnować… jak zaczniesz powinnaś już skończyć… dystans 45 km pieszo był jak do tej pory najdłuższym jaki miałem za zadanie pokonać za jednym zamachem i to jednej nocy. Noc w połowie marca, nie jest najlepszym momentem na takie przedsięwzięcie… uroczy deszczyk siąpiący mi w niczym nie przeszkadzał, wilgoć wisiała w powietrzu, problemy zaczęły się wtedy gdy skończyły się utwardzone, gliniane „drogi” – wiosenne błoto jest zdradzieckie, nie wiem do czego to porównać… idziesz i starasz się nie zostawić buta w czeluściach tych bagien, rzuca Tobą na wszystkie strony, trudno utrzymać równowagę… ale idziesz, i idziesz dalej. To nie było tak że było 500 metrów błota… między 8, a 9 stacją szliśmy 2 godziny w błocie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! to uczy pokory… turystycznie nigdy bym tego nie przeszedł ale właśnie bo to nie ma być wypad Turystyczny i o to w tym wszystkim chodzi, masz się zgubić, tak jak wszelkie wątpliwości, wszystkie obawy, nic Cię nie obchodzi… początkowo myślisz, ale mam brudne buty, na spodniach kolejna plama błota… a potem to już się nie liczy… tylko żeby nie upaść i modlisz się, W MILCZENIU! JEDYNE CO SŁYSZYSZ to odgłosy nocy, zmagania innych którzy idą (nie z Tobą, lecz obok) jesteś sama… a co jakiś czas ktoś odczytuje rozważania, które docierają całkowicie inaczej, niż gdybyś je czytała w zaciszu domowym…. zdajesz sobie sprawę że Jezus miał nieporównywalnie gorzej… Nawet nie miej czelności tego porównywać… to takie ludzkie… ale tak jak mówię nie liczysz już kroków… Czujesz, że Ktoś na górze docenia Twoje trudy! Udowadniasz sobie samemu że potrafisz… Nóg już nie czujesz po jakiejś połowie, poniżej masz tylko ból i czekasz do świtu… śpiąc czasem na stojąco a o świecie kogut brzmi ogłuszająco, jak i szczekanie psów, zimno jest do granic… wydawałoby się że za dnia będzie łatwiej, ALE NIE JEST! po całej nocy, gdy chcesz już odpuścić, słyszysz o tym jak Go z szat obnażają, jak do krzyża przybijają, jak powoli Oddaje za Ciebie, Swoje Boskie Życie… próbujesz iść przez miasto godnie, ale masz na sobie za dużo błota, ludzie się zastanawiają PO CO CI TO! A Ty tylko się zmuszasz do tego by jedna noga wyprzedzała drugą… do Katedry w Przemyślu prowadzą najdłuższe schody na Ziemi… ale przecież nie padniesz przed nimi… na górze, już nie jesteś tą samą osobą co 12 godzin wcześniej… w kościelnej ławce drżysz, ronisz łzy i nie dziękujesz… W CAŁOŚCI JESTEŚ WDZIĘCZNOŚCIĄ!!!!! Także nawet nie wyobrażaj sobie co Cię czeka podczas kolejnej Ekstremalnej, bo zawsze siebie zaskoczysz! Warto żeby każdy mógł tego doświadczyć, ale każdy kto się tego podejmie FAKTYCZNIE JEST SZALEŃCEM!

Tadeusz „Szczęściarz”

44 km w błocie zimno, deszczyk , noc przeraźliwie ciemna. Lampka czołowa to cud cywilizacji. Momentami zostajesz sam często w lesie , w błotnistej drodze. Gdzieś przed Tobą światła- to ludzie, gdzieś za Tobą- to ludzie tacy jak Ty, każdy z Tobą – Jezu. Połowa drogi nogi idą, Jezus niesie Ciebie, Wiara , Miłość niesie Ciebie. Ty już nie idziesz, a może to właśnie idziesz Ty z Nim.Kiedy myślisz że już nie wytrzymasz – nadchodzi świt. Jeszcze trochę choćby na jednej nodze, bo druga już odmawia posłuszeństwa. A może sam nie dotrzesz, pozwól by inni Cię donieśli, przyczynisz się do ich szczęścia. JEZU UFAM TOBIE- TE SŁOWA MNIE NIE OPUŚCIŁY.

Renata

Droga Krzyżowa zmienia. Czy tego chcemy czy nie. Kilkanaście dni później jest tak samo ekstremalna jak wtedy. Bo życie jest ekstremalne. Ptaki o świcie śpiewają zbyt głośno a słońce ma w sobie ogromną moc. Brzozowy krzyż wyrył trwały ślad pieczęć na moim czole. Nic już nie jest takie samo Granica lasu jest granicą zmroku. A reszta jest miłością. I wyszedłem na łąki… Chwała Panu.

A.

Na PEDK wyruszyłam trasą najprostszą czyli do Przeworska (łatwa). Dołączyłam do grupy wspaniałych – nieznanych mi wcześniej ludzi, którzy są w wieku moich dzieci i wnuków. Nie było łatwo ale przecież Droga Krzyżowa łatwą być nie może …. jestem szczęśliwa, bo mimo różnych przeciwności – dałam radę. Dziękuję Bogu za to doświadczenie, a Małgosi, Agnieszce, Marlence, Dominikowi, Jackowi i …… (zapomniałam imię) za to, że byli ze mną na tej drodze i dzięki ich dyskretnej pomocy wytrwałam. Bóg zapłać!

Basia L.

Od pierwszej informacji o organizowaniu I Podkarpackiej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej w Jarosławiu, wiedziałam, że muszę iść. Spełniło się moje marzenie raz i drugi. Wiedziałam, że w tym roku nie będę mogła wziąć w niej udziału. Im bliżej terminu wyjścia, tym bardziej to przeżywałam. Widziałam coraz dłuższą listę uczestników… odnajdywałam znajome nazwiska… Bardzo chciałam znaleźć się wśród nich, ale rzeczywistość była inna niż pragnienie. Nawet najszlachetniejsze pobudki nie mogły zmienić realiów życia. Pogodziłam się z tą sytuacją. Oddałam to Panu Bogu, a z wędrującymi łączyłam się duchowo… Później słuchałam relacji uczestników… Na moment znów pojawił się żal… i nagle przyszło Światło: przecież ŻYCIE MOŻE BYĆ NAJPRAWDZIWSZĄ EKSTREMALNĄ DROGĄ KRZYŻOWĄ! Jeśli tylko potraktuje się je na serio… będzie się szukało woli Bożej, a nie własnej, to tak się stanie! Najważniejsza decyzja: czy chcę wziąć ten krzyż? Nie wymyślony, ale ten przeznaczony dla mnie? Czy chcę? A później już wszystko będzie tak samo jak na Jego Drodze Krzyżowej: i sąd, i śmiech tłumów… i niezrozumienie… i może pojawi się jakiś Szymon, jakaś Weronika… i wiele, wiele upadków… i wątpliwości: czy dam radę, czy jest sens iść dalej? Zupełnie jak na EDK. Tylko na tej Życiowej EDK nie wyciągniesz komórki i nie zadzwonisz, by ktoś po ciebie przyjechał, bo już nie masz sił. Tu komórka na nic ci się nie przyda. Chociaż… możesz wysyłać SMS-y ???? – wzbudzać akty strzeliste… to pomaga! Dzięki Ci, Boże, za ten znak od Ciebie! A może pozwolisz mi jeszcze kiedyś przeżyć PEDK…

Duchowa uczestniczka II PEDK

Zdecydowałem się to już coś w dzisiejszym szybko pędzącym życiu. Wybrałem Kalwarię bo lubię duże wezwania. Podczas mszy Świętej spowiedź i słowa kapłana: grzechy już zostały za Tobą teraz idź. Odbiór krzyża i przypadkowy dobór grupy 8 osób i ruszamy. Na początku tempo bardzo szybkie i wręcz wojskowe, lecz z upływem czasu nogi odczuwały trudy marszu. Wówczas powracała modlitwa by Maryja pomogła, gdy inni Nas wyprzedzali powtarzałem sobie w duchu to nie wyścig a kolega z grupy dodawał otuchy najwyżej dojdziemy w niedzielę. Długi odcinek w lesie dochodzimy do głównej drogi i dwoje z naszej grupy wraca. Żal ale i wdzięczność dla nich że z nami do tej pory szli. Żegnamy się i ruszamy dalej najgorsze jednak jest wstać i ruszyć po postojach, gdyż nogi coraz bardziej ociężałe, wówczas dwie dzielne koleżanki dają popis książkowej dyscypliny i maszerują dzielnie zawsze na przedzie. To naprawdę bardzo mi pomagało z uśmiechem i nadzieją, ale i podziwem dla nich ruszałem dalej. Zanim zobaczyłem wierzę sanktuarium mój kolega poprosił by go zostawić gdyż ból był na tyle duży że uniemożliwiał mu dalszą wędrówkę, jednak na jednym z postoi widziałem jak walczył i szedł. Ten widok rozwiał moje wątpliwości wówczas dotarło do mnie że dojdziemy. Siły powróciły jak się potem okazało na krótko ale długi i trudny odcinek pod Wiar pokonaliśmy bez odpoczynków. Ostatnia góra, upał, kurz a na szczycie znajomi z wodą, bananami i wielką radością że nam się udało. Ostatnia prosta i ołtarz gdy upadłem na kolana po raz pierwszy miałem ochotę zapłakać z radości, ogromnej radości. Pokonałem siebie zmęczenie duże ale radość i wdzięczność dla towarzyszy grupy ogromna. Bardzo Wam dziękuję, za ciszę, dyscyplinę, pomoc, uśmiech ale przede wszystkim wiarę jak wiele możemy zrobić razem. W drodze powrotnej od kolegi padły dla mnie znamienne słowa: „ja też chciałem przywitać pielgrzymów”. Na pewno ich nie zapomnę. Za wszelkie dobro Chwała Panu !!!

Olo

KAWA W TAPINIE Nie przepadam specjalnie za kawą, lecz mimo to - wyznaję szczerze - jestem uzależniony od tego napoju. Ale to musi być tylko ta kawa,mocna kawa, którą raz w roku, nocą podają w Tapinie, w kościele pw. MB Wspomożenia Wiernych. Doskonale pamiętam tę pierwszą, która pobudziła mój układ krążenia w środku chłodnej nocy 9 marca 2013, w drodze do przemyskiej archikatedry. I zapamiętam tę drugą, którą gościnne tapinianki poczęstowały nas o tej samej porze w sobotę, 29 marca 2014, gdy z Leszkiem, Henrykiem i Andrzejem zmierzaliśmy w kierunku Kalwarii Pacławskiej. Czy będzie mi dane – już po raz trzeci – poprosić w Tapinie o kubek kawy (ersatz biblijnego kubka wody) w wielkopostną noc w 2015 roku?… OTO JEST PYTANIE. Bądź wola Twoja…

Mieczysław z Przemyśla

W tym roku również zabezpieczałem samochodem uczestników Drogi Krzyżowej z Opactwa do Kalwarii Pacławskiej. Po bezdrożach Pogórza Przemyskiego przejechałem 250 km. Opatrzność podarowała nam idealne warunki. Nocne niebo obsypała miliardami gwiazd. Obudziła cudowny poranek, a na dzień podarowała dużo słońca i orzeźwiającego wiatru. Warto było towarzyszyć takim ludziom. Są to skały na których można się oprzeć. Jest to sól naszej ziemi. Jest to mocny fundament na którym można budować i z optymizmem patrzeć w przyszłość – na losy naszego Kościoła i Ojczyzny. Szli, nie zapatrzeni tylko w siebie, ofiarując trudy Drogi Krzyżowej w intencjach innych osób. Jakże różni, bardziej wartościowi, od krzyczących, pustych celebrytów. Pośród nich powinniśmy szukać kandydatów do wyborów samorządowych. Jestem pełen podziwu dla młodego mężczyzny Marka, z okolic Dynowa. Z poranionymi do krwi stopami, dotarł jako ostatni o godzinie 17.00, do kościoła w Kalwarii Pacławskiej, aby pokłonić się Najświętszej Panience – Królowej naszej ojczyzny. Zapamiętam go na zawsze. Niech żyje Chrystus Król! P.S. Serdecznie dziękuje moim „towarzyszom niedoli”, młodym ratownikom medycznym – Piotrowi i Pawłowi.

Bogdan Cichy

Na PEDK wyruszyłam po raz drugi. Odkąd dostałam sms ze jest organizowana II PEDK nie mogłam przestać o tym myśleć. Nie zastanawiałam się ani chwili czy idę, od razu wiedziałam że chce, że muszę. W końcu naszedł ten długo wyczekiwany dzień – 28 marca. Kiedy uczestniczyłam we mszy świętej czułam ze jest ona dla mnie jeszcze większym przeżyciem niż niedzielna msza święta. Po mszy nadszedł czas łączenia się w grupy i wyruszenia w trasę. Śmiało mogę powiedzieć że grupę miałam wymarzoną. Składała się z 9 wspaniałych osób. Wszyscy po wielkich trudach dotarliśmy do Katedry w Przemyślu. Każda stacja to było wielkie przeżycie, bowiem Pan Jezus do każdego z nas coś chciał powiedzieć, coś przekazać tak aby na zawsze zostało to w naszych sercach. I tak właśnie się stało. Mimo że tego roczna Ekstremalna Droga Krzyżowa dobiegła końca ja nie mogę przestać o tym myśleć. Idąc na nią miałam swoją intencję. Czuję że Bóg mnie wysłucha i wesprze. Pozdrawiam wszystkich uczestników PEDK a głownie moja cudowną grupę, także organizatorów. I do nich właśnie mam prośbę: aby co roku organizowali taką wyprawę śladami Jezusa.

M.

Na EDK wszystko jest proste: Pomysł, wyzwanie, decyzja … ruszamy do przejścia 65 km, żadnych dylematów: idziesz dalej albo się poddajesz! Z każdym krokiem odpadają kolejne motywacje, w końcu zostajesz sam z pytaniem: Jeszcze jeden krok, czy już dość, Kolejna stacja, rozważanie, krótki odpoczynek „Miarą człowieka jest największe wyzwanie z jakim się zmierzył i wygrał” Ruszamy dalej, podejście pod Gruszową to już walka o każdy krok. Ze szczytu widać już wieżyczki Kalwarii, dodają resztek sił, po 16 godzinach docieramy do celu. Dzisiaj już nie jest tak prosto, wyzwanie ma bardziej skomplikowane oblicze, zamknięte w pytaniu: co czuje Człowiek gdy jego przyjaciel odchodzi w noc? Nie ma nawet żadnego znaczenia, że zdradził, przyszedł do ogrodu ze zgrają zbirów by wydać go w ich ręce, historia Człowieka ma swój zapisany scenariusz, który powinien zostać zrealizowany, ale historia przyjaciela przecież mogła zakończyć się inaczej. Przyjaciel odszedł z uczty – a był noc, Człowiek wyszedł w ciemność ogrodu by go odnaleźć, wiedział, że konsekwencją może być wyrok krzyża, ale i tak za nim poszedł, podchodzi do niego po raz kolejny i kolejny, całuje, mówi „przyjacielu” Piotrowi wystarczyło jedno spojrzenie by wycofać się ze zdrady, temu zdaje się nie wystarczać pocałunek. Odchodzi w ciemność. Co czuł wtedy Człowiek, czy tak jak ja ciągle zastanawia się czy zrobił wszystko co mógł, gdzie popełnił błąd, jakiej możliwości nie wykorzystał. Dzisiaj już nie jest tak prosto jak na EDK, pozostaję z wyzwaniem którego się podjąłem i ciągle jeszcze nie wygrałem, czy wygram? Nie wiem. Ale pozostaje wdzięczny ostatniej piątkowej nocy na drogach P-EDK, godziny marszu uczą, że nie muszę być pewien swoich sił, więcej, mogę być pewien, że ich brakuje, „każde wyzwanie ma w swej naturze to, że nas przekracza”. Kolejna stacja, rozważanie, krótki odpoczynek, ruszamy dalej.

Paweł

Kiedy już nie ja tylko mój ból modlił się o pomoc, kiedy nogi same szły pod ostatnią górę wiedziałem że dojdę na Kalwarię Pacławską . I doszedłem !!!! Chwała Panu !!!!

Andrzej W.

Na EDK nie byłam pierwszy raz. Wędrowałam w Krakowskiej, była w zeszłorocznej Podkarpackiej ale to ta była moją drogą krzyżową. Małe niepokoje pojawiły się na początku bo w tym roku kondycyjnie czuję się słabsza ale przecież nie zrezygnuje. Początkowe stacje były wędrowaniem. Mogłam spokojnie skupić się na modlitwie, prośbach które ze sobą zabrałam, rozważaniach. Jeszcze przed Taplinem pojawiły się pęcherze. O tym bólu całkowicie zapomniałam jak poczułam łydki. O łydkach zapomniałam w Maćkowicach jak kolana przypomniały o sobie. Stacja 10 tak jak w zeszłym roku była dla mnie próbą samej siebie. Idąc asfaltową drogą pod górę w stronę znaku Przemyśl czułam każdy mięsień w nogach na przemian z chwilami błogiego „bez bólu”. Już nie byłam w stanie skupić się na modlitwie. Łzy bólu zakrywałam żartem. A ze słów modlitwy jak mantrę byłam w stanie powtórzyć tylko „Któryś za nas cierpiał rany…” a po głowie kołatały się słowa księdza „ma boleć”. Poczułam co znaczy nieść swój krzyż osobie cierpiącej. Moja droga krzyżowa miała swój finał w katedrze, po zaledwie kilkunastu godzinach a przecież są obok osoby, którzy idą drogą swojego cierpienia kilkanaście lat. Choć w sobotę zmiana pozycji na łóżku sprawiała mi ból to dziś mogę biegać. Panie dziękuję Ci za ten dar. To była moja droga krzyżowa. Bóg dał mi wszystko: piękną pogodę, gwiazdy rozświetlające drogę, śpiew ptaków, współpątników, już nie wędrowników, z którymi przeżywaliśmy wspólnie rozważania i nasze zmęczenie, narzeczonego, z którym ręka w rękę „nieśliśmy się” wzajemnie. Postawiłeś mi wyzwanie: pójdź do mnie. Po pokonaniu ostatnich schodów katedry nie byłam w stanie powstrzymać łez. Nie wiem czy więcej w nich było bólu czy szczęścia. Dziękuję Ci za tę drogę. Nie jestem godna porównywać mojej drogi do cierpienia Twojego, nie mogę porównać jej nawet do bólu innych osób ale wiem, że była mi ona potrzebna, żeby zobaczyć Ciebie w drugim człowieku.

Basia

JESZCZE NIE WIEM, CZY WYGRAŁEM… Mimo, że jestem o rok starszy niż w marcu 2013, podjąłem próbę pokonania poprzeczki wyższej (o 20 km, a może i więcej…) niż wtedy.I doszedłem do celu! Ksiądz Jacek WIOSNA Stryczek próbował nocą, rankiem i w południe kilkakrotnie mnie dopingować i przekonywać, że skoro zmierzyłem się z tak wielkim wyzwaniem, to „WYGRAŁEM”. A ja wcale nie jestem tego taki pewny. Czy doszedłszy w sobotę do XV Stacji w Kalwarii Pacławskiej, stałem się inny, lepszy, pokorniejszy aniżeli w piątkowy wieczór na Stacji I „Przy studzience” ? Nie wiem. To się dopiero okaże. Jeśli sam wyczuję i nabiorę pewności , że ta II DROGA odmieniła mnie (pozytywnie), przynajmniej trochę,wtedy przyznam rację młodszemu o 23 lata, Księdzu Jackowi : TAK,WYGRAŁEM (bez cudzysłowu). I dopiero to będzie TO. Mieczysław z Przemyśla (wdzięczny Dobrym Ludziom z Jarosławia, którzy powtórnie dali mi taką szansę).

Mieczysław Nyczek

Dzisiaj chcę napisać tylko krótko jak zaowocowało nocne wędrowanie. Przyniosło ogromną Radość oraz poczucie obecności Najwyższego w każdej minucie. Niebo usiane gwiazdami, wspaniali ludzie obok, promienny wschód słońca,śpiew ptaków,krajobrazy, uśpione wioski to tylko niektóre znaki świadczące o miłości i obecności Jezusa. Fakt pokonania dystansu 45km przeze mnie bez żadnego przygotowania, z chorym układem kostno-stawowym mówi sam za siebie. Moją metodą na przetrwanie było skupianie się na bieżącym etapie wędrówki oraz cieszenie się z Obecności Jezusa i ludzi z którymi dane mi było wędrować. Polecam wszystkim takie przeżycie. Pozdrawiam.

A.

Na EDK poszłam po raz pierwszy. Coś mnie ruszyło i wybrałam trasę na Kalwarię. Szłam w siedmioosobowej grupce nazwanej przez jednego z wolontariuszy „młodymi”. To było coś niesamowitego. Kiedy zatrzymywaliśmy się na rozważaniu drogi krzyżowej, czułam jakby przez wyczytywane słowa przemawiał do mnie Jezus. To dodawało mi siły do dalszej drogi. Nocą, z daleka widać było małe świecące kropki podążające przed nami. Wszyscy mieliśmy jeden cel – Kalwaria. Najcięższym drogą była trasa od miejscowości Olszany. Odczuwałam każdy ból. Jednak podążałam dalej, bo od samego Jarosławia miałam zakodowane, że muszę dać radę. Kiedy stałam już pod górą kalwaryjską nagle każdy ból ustał. Cieszyłam się, że się wcześniej nie poddałam i że jestem tak blisko. Szłam do celu i nagle przypomniały mi się słowa piosenki: „Ci co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły, biegną bez zmęczenia” i te słowa to faktycznie prawda i jak najbardziej sprawdziły się w moim przypadku. Dziękuję Bogu, że mimo choroby, przebytej operacji i braku przygotowania dałam radę. Uważam, że każdy jest wstanie przebyć tą drogę, wystarczy siła woli.

Ania

Pokonanie PEDK było dla mnie ogromnym przeżyciem psychicznym jak i fizycznym. Szłam z grupą młodych osób do których się dołączyłam i niestety w Tapinie nie byłam w stanie dotrzymać im tempa. Zaczęłam się zastanawiać jak sobie poradzę sama w środku nocy? Prosiłam Pana Jezusa żeby mi pomógł bo bardzo pragnęłam dojść do przemyskiej Katedry, wyruszyłam samotnie w dalszą drogę, zbliżyłam się do 4osobowej grupy i przez dłuższy czas szliśmy razem, wymieniliśmy parę słów. Byli to ludzie całkiem obcy ale jakże dla mnie bliscy, zdałam sobie sprawę że moje prośby zostały wysłuchane że Pan Jezus mi te osoby zesłał żebym mogła kontynuować dalszą drogę. Nadszedł moment ogromnego zmęczenia,ból nóg, pęcherze na stopach i znowu prośba ”Panie pomóż mi daj siły bym mogła dalej iść”. Czytając kolejne rozważania Drogi Krzyżowej bardzo mnie one motywowały do dalszej drogi, czułam jak Pan Jezus mi pomaga, dodaje sił. Modliłam się do mego Zbawcy „Panie to ja Ci miałam pomagać nieść Krzyż a to Ty pomagasz mnie takiemu grzesznikowi”, zaufałam Panu i On mnie doprowadził do końca. Chcę zmienić swoje życie na lepsze i wierzę że jak będę o to prosić to będzie mi łatwiej stać się lepszym, bo ta przeżyta Droga Krzyżowa to jest coś czego się nie da opisać trzeba to przeżyć i starać się wprowadzić do swego życia. Z nowo zapoznaną grupą jesteśmy już umówieni na następny rok):):) Dziękuję wszystkim którzy przyczynili się do zorganizowania PEDK 2014 i czekam z niecierpliwością na PEDK 2015.

Szczęśliwa uczestniczka

Świadectwo z obrazkami: Zobacz

Wojtek

W EDK uczestniczę po raz kolejny, tym razem Kalwaria Pacławska-65km. Wyruszyliśmy w 4-osobowej grupie Joasia,Paweł,Wojtek i Ja. Osoby,których nigdy wcześniej nie znałam a podczas wędrowania odczułam od nich wielką serdeczność,niesamowitą delikatność w słowach, gestach. Dziękuję im za to i pozdrawiam jeszcze raz z tego miejsca. Pan Jezus w moim życiu stawia mi różne wyzwania, w tej EDK, pełnej bólu fizycznego, całkowitego wyczerpania organizmu odczułam Jego obecność i zapewnienie, że naprawdę warto. Brzozowy krzyż, przekazując sobie dodawał nam Bożej pomocy i Matczynej opieki. Rozważania stacji krzyżowych były dla nas indywidualnym przeżyciem, wyzwaniem z osobna, trzeba wiele razy podejmować mniejsze wyzwania, by sprostać wielkim. Każdy z nas ma swoją wyjątkową drogę życia, tylko od nas zależy jaka ona będzie. Dla mnie jest i zawsze trwa z Matką Bożą i jej Synem.Bóg zapłać wszystkim.

Beata M.

„Chrystus cierpiał za nas i wzór nam zostawił byśmy poszli za nim jego śladami”. W drodze na Kalwarię było ciężko, w jednym momencie miałem już dość, chciałem zrezygnować ale nie poddałem się. W milczeniu śpiewałem sobie pieśni wielkopostne i prosiłem Boga żeby dał mi jeszcze trochę siły, doprowadził mnie do celu. Udało się, po przekroczeniu progu klasztoru pojawił się płacz. Dziękowałem Bogu za to, że był przy mnie i dawał mi siły do pokonywania kolejnych kilometrów Ekstremalnej Drogi Krzyżowej.

Michał

Szukałem, miłości wśród ludzi, lecz każdy odrzucał mnie z pogardą. Ty jeden Panie zrozumiałeś mnie, podając Swa Ojcowską dłoń. Na zbolałe Twe ramiona położyłem własny krzyż. Zapomniałem, że przez mękę, trzeba iść. Czy pomożesz, Synu Boga mi z upadku mego wstać? Bo przez życie trudna droga Jezu, pomóż, wstać. Chciałem pomóc Jezusowi grzechy świata tego nieść. I przyrzekłem, Chrystusowi Wieczną prawdę w sobie mieć.
Bo przez życie, trudna droga Jezu, pomóż wstać właśnie na tej drodze zrozumiałem, że nie jestem sam, że jest ze mną Jezus Chrystus ja przy nim nie byłem na jego drodze zapominałem o nim w modlitwach o Eucharystii a On był przy mnie dziękuję Ks Markowi że zorganizował Drogę krzyżową ekstremalna dzięki tej drodze zrozumiałem jak nie miałem sił że zaraz wycofam się że nie pójdę dalej ale usłyszałem w sercu słowa Pana Jezusa Pójdź za mną a ja Ci wskażę drogę jeszcze doskonalszą teraz wiem że Jezus jest przy mnie że Kocha mnie takiego jakim jestem podał mi rękę pomógł mi wstać Chwała Panu.

Andrzej

EDK? Jedna z początkowych stacji (3?) modlimy się, mała przerwa i ruszamy. A tu kilkanaście grupek w odstępach kilkumetrowych modli się! Głowa przy głowie, a raczej „latarka przy latarce”. Małe kręgi ludzi, którzy rozważają Mękę Pana Dla mnie to było piękne! Cieszyłem się, że modlimy się osobno, ale jednak o wiele bardziej razem! No i wejście do Katedry w Przemyślu! Stoimy przed katedrą i mamy rozważyć złożenie do grobu! A ja już żyję zmartwychwstaniem!!! Ja wiem, że żyję, że ON ŻYJE! Że chociaż jestem padnięty to jest we mnie taaaaka radość! Życie, paradoksalnie siła i moc!!! Za to dziękuję Panu.

Konrad

Zaufałem drodze wąskiej takiej na łeb na szyję z dziurami po kolana…
Tak pisał ks. Jan Twardowski i taka była też 1.PEDK: w ciemnościach, w deszczu, w błocie… Idąc w milczeniu od stacji do stacji, miałam dużo czasu, by przemyśleć swoje życie, zwłaszcza niektóre postawy, relacje… I właśnie w tym błocie uświadomiłam sobie, jaka jestem. Nazwałam po imieniu to, co zrobiłam. Zrozumiałam, że w pewnych sytuacjach zachowałam się jak świnia… Wiem, że to mocne słowa, ale tak się czułam… Upokorzenie było bolesne, ale chyba potrzebne. Wybrałam się na EDK jako osoba pobożna, wierząca, gorliwa katoliczka, lepsza od wielu innych (we własnym odczuciu), a wracałam… jak marnotrawna córka, która odkryła prawdę o sobie (przynajmniej jej część)… Było to trudne doświadczenie, nie złamało mnie jednak, bo wiem, że Chrystus, idąc z krzyżem, niósł wszystkie grzechy, moje także… Wierzę, że stanięcie w prawdzie przed sobą i przed Bogiem daje wolność, ale też przypomina słowa św. Pawła: „kto stoi, niech baczy, aby nie upadł” oraz „nosimy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas”… Za ten czas łaski dziękuję Ci, Panie…

-

WOLNOŚĆ. Usłyszałem od organizatorów, że przejście EDK jest doświadczeniem wolności. Zabrzmiało to trochę banalnie, no bo pewnie, że tak, nikt mnie nie zmusza: mogę pójść jak zechcę, jak nie to nie, jak mi się w połowie drogi odechce to jeden telefon … i w pół godzinki jestem w ciepłym domku. Z każdym krokiem i upływającą godziną, z coraz większym wysiłkiem i bólem w nogach docierało do mnie, że wolność we mnie to nie możliwość podjęcia zadania lub rezygnacji. Na wzgórzach Lipowicy moja osobista wolność została sprowadzona do postawienia kolejnego kroku. I przestało się liczyć wszystko co miałem już za sobą, odległość do celu była trudna do wyobrażenia, jeden krok, do zakrętu, do następnej stacji, Bolesny wykład teologii ukrytej w błocie, nocy i 45 kilometrach, realny i przekonywujący, osobisty, niebezpieczny – bo zmieniający w sposób trudny do przewidzenia. Moja osobista wolność już nigdy nie będzie możliwością zrobienia czegoś lub rezygnacji, to są decyzje które podejmuję w każdej chwili; Wolność to wierność misji, przez każdy kolejny krok, wolność paradoksalnie polegająca na tym, że nie wolno się poddać, Misja wynikła z potrzeby serca; Moją misją tej nocy było dojść do Katedry. KRZYŻ Krzyż, droga krzyżowa, zmęczenie, cierpienie, zimno, błoto, mokro, nawet upadek na oblodzonym krawężniku rany – tej nocy nie Jego ale moje. A to wszystko po to by na placu Zamkowym w Przemyślu, pod drzwiami Katedry, zrozumieć, że Krzyż nie jest do cierpienia. No nie! Krzyż jest po to by odnosić zwycięstwo, by za każdym jego dotknięciem być bardziej silnym, wolnym, bardziej świadomym swojej wartości, . . . ; a to, że czasem nas poobija i obetrze, cóż tak już bywa przy walce . . . Paradoksalnie, pod Katedrą, pozbawiony resztek sił, dawno nie czułem się tak mocny. I tyle, nie wymaga to wyjaśnień. Myślę, że każdy kto szedł tej nocy drogami EDK dokładnie wie o co mi chodzi. Kto nie szedł – polecam – EDK pozostaje otwarta, gotowa wytapłać w błocie twoją pewność siebie, przekonania, czy co tam sobie zbudowałeś wokół samego siebie, coś na pewno się znajdzie. Bo EDK nie jest do opowiadania tylko do przejścia.

Paweł

O Ekstremalnej Drodze Krzyżowej dowiedziałam się od znajomych. Decyzje o przejściu podpięłam tydzień temu. Po Mszy św.w Opactwie jeszcze nie myślałam tak naprawdę co ja robię, po chwili uświadomiłam sobie, że jestem w Opactwie a gdzie Katedra w Przemyślu. Ale myśl o Panu Jezusie i Jego drogi krzyżowej dodała mi sił. Prosiłam o łaskę Ducha Świętego o siłę w przejściu. Roztwarzania drogi krzyżowej były dla mnie bardzo dużym przeżyciem duchowy. Modliłam się w intencji ludzi chorych i grzeszników. Wyrażam dużą wdzięczność dla ks. Proboszcza z parafii w Tapinie za udzieloną nam pomoc w odpoczynku przyjmując nas do kościoła i za ciepłą herbatę. Wydawałoby się, że już będzie z „górki” bo połowa trasy, ale okazało się,że tak naprawdę to dopiero teraz zaczął się trud i zmagania z:nocą, bólem nóg, błotem, zimnem, deszczem i słabością ducha. Ale myśl o Jezusie na Kalwarii i rozważania stacji dawały siłę do pokonania tych przeciwności. Przeżycia duchowego nie da się opisać, to po prosty uczy pokory. Jestem zadowolona, że mogłam uczestniczyć w tej DRODZE.

Marzena

Moja ekstremalna (tylko z nazwy) Droga Krzyżowa – na kołach. Jechałem samochodem zabezpieczającym wraz z ratownikami medycznymi. 20.00 – Eucharystia, kazanie – ks. Marek. Iskierka – jeszcze Polska nie zginęła. Gdy tylko miałem sposobność obserwowałem pątników. Warto było im towarzyszyć. Czułem dumę, a zarazem pokorę, że mogę czuć się potrzebny. Czułem się małą cząstką całej grupy, zmierzającej swoją Drogą Krzyżową do DOBRA, które zostało ukrzyżowane. Wszyscy dzielnie znosili trudy pielgrzymowania, pokonując swoje słabości. My ludzie „CZEGOŚ” szukamy – mocniej, głębiej, jakbyśmy przeczuwali, że „Coś” się wydarzy, że „Coś” jest już blisko. Każdy niósł swój krzyż w swojej indywidualnej intencji. Gdy dożyję do następnego roku chciałbym, aby jakaś grupa wspólnie poniosła jeden, większy krzyż. Nie zamykając się jedynie na swoje intencje, ale otwierając na potrzeby wspólne, ofiarowała trud drogi – za nasz naród, za naszą Ojczyznę – abyśmy zjednoczeni, dumni że swoich katolickich korzeni, stanęli wyprostowani przy tronie zmartwychwstałego Jezusa. Dziękuje towarzyszom mojej samochodowej pielgrzymki: – Ewie – pełniącej rolę fotografa – za wsparcie, poświecenie i wielką determinację. – młodym ratownikom medycznym, których bezinteresowna postawa i chęć służenia innym, dodaje wiary w to, że JESZCZE POLSKA NIE ZGINEŁA! Specjalne podziękowania składam Księdzu Proboszczowi z Tapina, który dał nam odczuć, że Kościół jest naszym domem, gdzie zawsze możemy odpocząć, gdzie zawsze znajdziemy spokojną przystań.

Bogdan

Tuż przed samą Drogą Krzyżową chciałam zrezygnować, jednak wystarczył mi telefon płaczącego kolegi, który powiedział mi, że nie może pójść. Wtedy pomyślałam sobie o tych chorych, cierpiących, którzy tak bardzo chcieliby uczestniczyć w tej drodze i już się nie wahałam. Według mnie Ekstremalna Droga Krzyżowa powinna być tylko dla odważnych ludzi. Nie chodzi mi tu o odwagę pokonania 45 km, ale odwagę poznania prawdy o sobie. Ja właśnie tego doświadczyłam. Odkryłam jakim jestem człowiekiem. Przekonałam się, że w życiu nie chodzi o to, żeby zakładać coraz to nowsze maski w których będziemy wydawać się szczęśliwymi, silnymi, nie do pokonania, a pod tymi maskami ukrywa się ból, cierpienie, problemy z którymi nie potrafimy sobie poradzić. Potrzebujemy wsparcia drugiego człowieka. Potrzebujemy Boga na Naszej codziennej drodze, która niekiedy bywa równie ciężka jak ta ekstremalna. Dzięki rozważaniom przy każdej stacji na nowo odnalazłam w sobie misje. Nie chce już żyć z dnia na dzień. Dziękuję wszystkim organizatorom. Chwała Panu!

Karolina

Idąc około godz. 19 od strony dworca PKP przez mokre ulice Jarosławia nie zastanawiałam się, po co to robię. Przemierzam 70 km pozostawiając wszystko żeby dotrzeć do punktu startu z mocnym przekonaniem że droga którą wybrałam ma cel i sens. Gdzieś nad moją głową w fitness klubie jacyś ludzie biegnący w miejscu na bieżni jak jakiś symbol mojego dotychczasowego życia. Wraz z przekroczeniem bramy opactwa poczułam ogromną jedność ze wszystkimi szaleńcami. Przypomniał mi się Jan Mazurek mieszkający na baszcie i wiele wspaniałych chwil w zrujnowanym jeszcze opactwie. Z Jarosławiem łączy mnie sentyment 5 lat nauki w szkole średniej popołudnia spędzone w opactwie w zdziczałym ogrodzie na jedzeniu jabłek uśmiechach zakonnic które chyba obowiązywała reguła milczenia. Czasami z jedną z nich rozmawiałam. Wejście na jedną z baszt w tyle ogrodu było niczym nie ograniczone i spędzałam tam z koleżanką godziny na kontemplacji rzeki San i rozległych pól poniżej klasztornego muru. Kiedyś nawet kolega pracujący przy remoncie pozwolił nam wejść na najwyższą z wież kościoła po rusztowaniach i drabinach momentami w zupełnej ciemności. Wszędzie tylko pióra gołębi jak w Ptaśku Whortona..i małe okrągłe okienko. Chwila w recepcji i nagle staję w odnowionym kościele gdzie pamiętałam nie było nic zniszczone tynki brak posadzki później prowizoryczny ołtarz.. I spowiedź autentyczna szczera z poczuciem ?e jestem kochana pomimo swoich upadków i błędów. Dziękuję Księdzu za nią. Stygmat rozwodu a później procedura stwierdzenia nieważności małżeństwa poczułam się, że zdjęty zostaje ze mnie ten ciężar. Wreszcie ulga. łzy ale i głęboka radość że jestem wreszcie wśród ludzi podobnych do mnie. Idąc w deszczu chłodzie i błocie doświadczyłam chyba wszystkiego z czego składa się życie. Poczucie wspólnoty jak pierwsi chrześcijanie idący za Jezusem. Teraz kiedy naszą Katedrą stają się w niedzielę centra handlowe wiejski kościółek w którym zatrzymaliśmy się na chwilę był tym co jest prawdziwe i trwa. Zakonnica która powinna wtedy spać z troską robiła kolejną herbatę trzy cytryny w reklamówce i torebka z cukrem i łyżeczką w środku uśmiecham się na samą myśl a obok Jezus w najświętszym sakramencie. Przemyśl powitał nas chłodem miasta my ludzie pól z brzozowym krzyżem musieliśmy skonfrontować się z komfortem i cywilizacją. ubłocone buty krzyż a na nim Jezus.. doszłam do schodów katedry i nie weszłam do niej. Moja droga trwa nadal finał będzie w niedzielę Zmartwychwstania. Chciałam zabrał polnego Jezusa bardziej do mojego życia tak bez certyfikatu.. na zawsze. Piszę to nie jako świadectwo do publikacji ale żeby podziękować Księdzu za wyznaczenie kierunku mojemu życiu znowu mam siłę konfrontować z życiem, mam cel i misję Pozdrawiam.

Agnieszka

Zastanawiałem się czy dołączyć swoje świadectwo do tych wszystkich pięknych, mocnych przeżyć umieszczonych na stronie Opactwa ale czytając również te opinie krytyczne postanowiłem coś napisać. Decyzja o wzięciu udziału w EDK była bardzo spontaniczna, dzień przed jej wyruszeniem. Dowiedziałem się, że z mojej miejscowości wybiera się kilka osób w różnym wieku więc dołączyłem do nich. Trochę zwątpienia wkradło się po obejrzeniu prognozy pogody na tę noc i poranek ale słowo się rzekło. Wszystko zacząłem spowiedzią świętą, w której spowiednik nie potraktował mnie jako jednego z wielu ale tak jakby tam tylko na mnie czekał. Msza święta, kazanie, komunia święta, błogosławieństwo i w drogę. Mimo że mieliśmy gotowy 8 osobowy skład, wyszliśmy jako jedna z ostatnich grup. Otrzymany brzozowy krzyż kolejno wszyscy ucałowaliśmy, marząc o tym byśmy mogli to samo uczynić w komplecie w katedrze przemyskiej. Pierwsze kilka stacji mieliśmy jeszcze kontakt wzrokowy z innymi grupami a później zostaliśmy sami i tak naprawdę do był dopiero prawdziwy początek. Trzeba było zaufać opisowi trasy-zrobionemu naprawdę profesjonalnie, no może z malutkimi wyjątkami (np. w opisie pkt. 13 wskazówka, że w odległości 500m po prawej mijamy cmentarz w Maleniskach, była by pomocna nocą ale tylko w dniu Wszystkich Świętych). Trzeba było w końcu zaufać Temu, Który nas tam zawołał i chciał mówić do nas. Jeśli się idzie tylko w małej grupce nikogo się nie próbuje doganiać i można się skoncentrować na tym co było tej nocy najważniejsze – rozważanie naszej misji w życiu i dotykanie granicy swojej wytrzymałości, za którą Ktoś czekał z pomocą. Zgodnie z sugestiami staraliśmy się po rozważaniach każdej stacji podzielić się osobistym odebraniem tych słów, trwało to czasami dość długo , ale chyba nie o pośpiech chodziło. Naszym założeniem od samego początku było, że chcemy wszyscy dotrzeć do celu w komplecie i dlatego wiedzieliśmy, że będziemy jednymi z ostatnich podążających po trasie. Już w połowie okazało się, że jesteśmy ostatnią grupą, co nas wcale nie martwiło bo regulowaliśmy tempo i częstotliwość odpoczynków do możliwości najsłabszych osób w grupie. W tym czasie kilkakrotnie podjeżdżały do nas samochody organizatorów zaniepokojonych naszym tempem i zdrowiem (za co im bardzo dziękuję) ale uspokajaliśmy ich, że wszystko jest dobrze – czyli ekstremalnie. Mam trochę inne zdanie o pogodzie, która nam towarzyszyła a którą większość określała jako bardzo złą. Myślę, że była najlepsza z możliwych jak na tę porę roku. Owszem padało coś z nieba co wyglądało groźnie w światłach latarek ale to był taki Boży suchy deszcz, który nie moczył ubrań, temperatura ok. 0, -1 stopni była najlepsza dla ludzi, którzy cały czas byli w ruchu i raczej nie marzli a powiewy wiatru to nic innego jak chłodzące powiewy Ducha Świętego na naszych twarzach, błoto to na polnych drogach było jedynie urozmaiceniem. Świt zastał nas na drodze do Maćkowic – co przyjęliśmy z radością i za niewątpliwy plus bycia ostatnim. Weszliśmy do Przemyśla i nastąpił największy kryzys prawie wszystkich w naszej grupie, przeszła myśl że może niektórzy nie dadzż rady ale przecież obiecaliśmy sobie, że wszyscy albo nikt, co robić – słabsi wiedzieli, że zawiodą tych silniejszych a silniejsi wiedzieli, że teraz trzeba dosłownie podeprzeć tych słabszych i razem dojść – dobrze że z Lipowicy było już tylko z górki. Na Kazanowie ostatni przystanek, resztki kawy i herbaty z termosów, pogniecione ostatnie kanapki, coś słodkiego i ruszyliśmy do Salezjanów. Była 10.40 gdy weszliśmy do katedry, zgodnie stwierdziliśmy, śe to cud prawdziwy. Chłopcy wydający certyfikaty byli bardzo zdziwieni – chyba myśleli, że już nikt nie przyjdzie. Do pełni szczęścia brakowało nam możliwości przyjęcia Pana Jezusa w komunii świętej ale byliśmy pewni, że nie zgubiliśmy Go nigdzie po drodze od poprzedniego wieczora. Dziękuję organizatorom za pomysł, przygotowanie i organizację EDK, wykonaliście kawał dobrej roboty a to jak wszyscy z tego skorzystali zależało w dużej mierze od każdego z osobna. Za wszystko co przeżyłem, za dotknięcie granicy swojej wytrzymałości za którą Ktoś na mnie czekał i pomagał, za wspaniałych towarzyszy tej drogi – CHWAŁA PANU.

Bolesław

To było coś niesamowitego. Kilka dni przed Ekstremalną drogą krzyżową zaczęła mnie boleć noga i zaziębiłam się. Pomyślałam sobie to pewnie nie pójdę, ale w głowie miałam przed oczami obraz drogi krzyżowej, że muszę pójść. Chęć była duża, chciałam zawierzyć Panu Jezusowi swoją rodzinę, swoje problemy i innych. Jeszcze 4 godziny przed rozpoczęciem EPDK biłam się z myślami. To było jak walka na „ringu". Mimo tych zmagań ze sobą (po co pójdziesz, żeby się bardziej pochorować, przecież możesz leżeć przed telewizorem w cieple) wygrałam. Zdecydowałam się pójść. Bardzo się denerwowałam, ponieważ nie miałam dobrego przygotowana fizycznego. Martwiłam się, że nie dojdę. Jednak w kościele podczas mszy św. ogarnął mnie spokój, zawierzyłam Panu Jezusowi siebie i powiedziałam Mu, że pomogę mu nieść Krzyż. Podczas Drogi Krzyżowej kiedy zaczęły mnie boleć nogi, modliłam się i ból ustawał, czułam, że mam wsparcie u Jezusa. To było naprawdę niesamowite. Dopiero pod koniec już w Przemyślu kiedy byłam tak blisko, ból był nie do zniesienia. To znaczy szłam, poddawałam się, dalej szłam, płakałam. Czułam, że rozdziera mnie ten ból. I przy moście w Przemyślu podwieziono mnie do Katedry, to było zaledwie kilkaset metrów. Byłam o krok od celu. Płakałam, że nie doszłam. Jednak w tym momencie czuję że wygrałam, że pomogłam nieść Panu Jezusowi Krzyż i za to Chwała Panu.

z Gadu-gadu sobota wieczorem:

1. W minioną niedzielę po raz drugi usłyszałem o Ekstremalnej Drodze Krzyżowej poczułem ogromną chęć uczestnictwa. W poniedziałek zapisałem się na stronie ale jeszcze miałem wątpliwości w rodzaju: czy dam radę? We wtorek zmarł mój dziadziu i to był impuls który odsunął wszelkie wątpliwości.

2. Dziękuję Wszystkim uczestnikom i animatorom za wspólne przeżywanie drogi

3. Idąc na EDK, nie miałam wyznaczonego celu czy intencji. Wiem jednak, że moje uczestnictwo nie było przypadkowe, ponieważ gdy zmierzałam w stronę opactwa, zaczepiła mnie pewna pani, która prosiła o modlitwę za swoją wnuczkę, która ma mieć operację wycięcia guza na mózgu. Teraz wiem, że Pan Bóg postawił mnie na jej drodze nieprzypadkowo. Po raz pierwszy w moim siedemnastoletnim życiu poczułam się prawdziwie potrzebna, poczułam, że mam pewną misję, którą muszę wypełnić, bo przecież złożyłam wcześniej obietnicę. Idąc nocą, w deszczu i błocie nie było łatwo, ale wiem, że gdyby nie działanie Ducha Świętego, gdyby nie to niesamowite spotkanie, które rozpoczęło moją drogę krzyżową, nie dałabym fizycznie rady pokonać całej trasy. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, a powieki same się zamykały, pojawiała się myśl o małej, czteroletniej dziewczynce, która potrzebuje mojego wysiłku i poświęcenia. Mam żywą nadzieję, że moja ofiara w postaci prawdziwego zmęczenia zaowocuje, a operacja przebiegnie pomyślnie. Z tego miejsca chciałabym bardzo serdecznie pozdrowić panią, dzięki której odkryłam moją misję.

4. Ja już w Tapinie czułam zdarte pięty i pęcherze, ale pomyślałam że Pana Jezusa nikt nie pytał czy go coś uwiera więc muszę dojść i dałam radę????

Ewelina

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Ponieważ wpisując się na listę zgłoszonych do PEDK zadeklarowałem, że napiszę o swoich wrażeniach jak dojdę do celu. Z pomocą Bożą i ludzką (bo uczestnicząc jako świadek bólu nóg współuczestników Drogi, sam mobilizowałem się do pokonywania bólu od połowy drogi za każdym krokiem) przekroczyłem o własnych siłach fizycznych próg przemyskiej Katedry. Moi rozmówcy w grupie zapoznani pod koniec trasy, zresztą przewodnicy tej grupy do której dołączyłem w Jankowicach po oderwaniu się od pierwszej grupy, wyrażali podziw dla mojej odporności mimo przekroczenia 70 lat życia. Oczywiście mógłbym powtórzyć wiele ważnych przeżyć duchowych związanych z rozpamiętywaniem poszczególnych stacji Drogi Krzyżowej, tak jak to już wyrażają inni świadkowie na łamach wpisów internetowych na stronie organizatorów PEDK. Ale proszę wybaczyć, że przejdę do zagadnień natury organizacyjnej, ale nie technicznej, a personalnej. A mianowicie: doświadczyłem pewnego rodzaju upokorzenia ze strony osoby prowadzącej pierwszą grupę. Otóż ten Pan nie miał poczucia odpowiedzialności za pozostałych uczestników swojej grupy i od początku nie licząc się z możliwościami fizycznymi innych, forsował tempo zawodowego piechura. Już na pierwszym odcinku do I stacji DK straciliśmy kontakt wzroko>wy z drugą grupą, która wg odstępów czasowych 1 minutowych powinna by? za nami ok. 100m. Do II stacji DK odległość ta w ocenie na otwartym polu mogła już mieć ok 1 kilometra. Osobiście w tej swojej grupie zostawałem daleko z tyłu i dopiero na przystanku III stacji DK dołączyłem do grupy. Kto szedł ten odcinek drogi i pokonał trudności śliskiej błotnistej, o bardzo nierównym podłożu drogi potwierdzi, że była to droga niebezpieczna, bo grożąca w każdym momencie zwichnięciem stawu skokowego. I dlatego nie wolno było dopuszcza? do nadmiernego rozczłonkowania grupy, pozostawiając w ciemności nocy pojedynczego człowieka na pastwę losu. W tym miejscu przecież nie było bliskiej odległości do drogi bitej (asfaltowej), po której mogłaby dotrze? pomoc medyczna. Na moją uwagę zwróconą temu Panu, że tempo marszu jest za ostre i przeczy religijnemu charakterowi Drogi Krzyżowej, odpowiedział mi, „to i tak się porozrywa”. Więc skomentowałem tę wypowiedź stwierdzeniem, „że chyba chodzi Panu o ustanowienie rekordu trasy, a nie o przeżywanie religijne Drogi Krzyżowej”. I tak doczekałem się, idąc autostradą, odsadzenia na kilkaset metrów, a następnie zgubienia na trasie we wsi Jankowice, gdzie przed kościołem szczęśliwie doczekałem dopiero za kilkanaście minut na następną grupę (prawdopodobnie Panowie z Malenisk), z którą doszedłem do celu. Na następnej stacji DK przy kościele w Tapinie zastałem swego kolegę Pana Jana Pawłowskiego, który chociaż o kilka lat młodszy i fizycznie silniejszy, też nie wytrzyma? tempa marszu I grupy. Jakie były fatalne skutki tak forsownego tempa? Wiadomo, nie tylko zakwaszenie mięśni, ale i przeciążenie stawów kolanowych i biodrowych. Wielkim wysiłkiem woli pokonując ból ( no bo zapasu się właściwie nie brakowało) doszliśmy w progi Katedry o godzinie 8,55. Dlaczego piszę o tej „bolesnej stronie” udziału w PEDK. Po pierwsze jako uwagę do Organizatorów, aby kwalifikując osoby na przewodników grup uświadomili im odpowiedzialność za bezpieczeństwo pokonywania trudnych odcinków drogi w poczuciu chrześcijańskiego obowiązku pomagania słabszym. Po drugie: nie wystarczy poprzestać na stwierdzeniu, że „myśmy uprzedzali o trudnościach trasy itd.”, a każdy kto podpisał oświadczenie, że wie na co się decyduje, to niech ponosi konsekwencje swego chciejstwa. To nie tak ma by?. Bo ta sama skala trudności fizycznych inaczej wygląda w dzień, a inaczej w nocy. Dla większości uczestników PEDK było to zapewne pierwsze tego typu doświadczenie. I w związku z tym dobór członków grupy nie może by? przypadkowy, bo ludzie obcy sobie na początku, nie wiedząc jakie kto ma możliwości fizyczne, powinni przed samym wyjściem by? poddani selekcji poprzez zapytanie o aktualne samopoczucie, stopień sprawności, ostatnie doświadczenie marszowe, biegowe , wiek i wzrost. I oczywiście zapytanie, czy ktoś chce się wyścigowa?, czy ma intencje spokojnie przejść trasę w dobrym zdrowiu do końca. Na pewno uprzedzenie uczestników drogi, że szybkość marszu bezpieczna to 3,5 km/godz. ( łącznie z przystankami modlitewnymi), jest spełnieniem zapewnienia każdemu dojścia do celu. Proszę mi wierzyć, że te moje uwagi nie są wyssane z palca, a z osobistego sportowego doświadczenia w biegach długodystansowych oraz w wieloletniej pracy z grupami sportowymi, gdy byłem trenerem akrobatyki sportowej. Mam nadzieję, że te uwagi pozwolą kolejne przedsięwzięcia tego typu organizować z lepszymi skutkami religijnymi i zdrowotnymi. Pozdrawiam Organizatorów i uczestników PEDK.

Zbigniew

Dlaczego wybrałem udział w 1.PEDK? Otóż byłem i jestem zdegustowany „bylejakością” mojego życia duchowego w ostatnim czasie. „Chce mi się”, coś zmienię w moim życiu. Dlatego się zdecydowałem. Nie sądziłem, że słowa rozważania tak bardzo będą dotykały właśnie mnie. Słowa które najbardziej mnie dotknęły i pomogły przejść całą Ekstremalną Drogę Krzyżową to słowa z rozważania stacji trzeciej: „Wyzwanie w swojej naturze ma właśnie to, że nas przekracza. Taka jest też ta droga krzyżowa. Ekstremalna. I taka ma być.” A w chwilach słabości przypominałem sobie początek rozważania stacji siódmej: „Co by się stało, gdyby Jezus nie powstał? Umarłby za wcześnie. umarłby, zanim mógłby powiedzieć: Właśnie o to chodzi, aby nie umierać za wcześnie.” I jeszcze coś co mnie trzymało i pozwalało wytrwać w trudzie drogi, moje własne przemyślenia: Przecież ja podjąłem tę drogę sam, to moja decyzja, a Jezusa nikt nie pytał czy on chce – taką otrzymał misję i modlił się do Ojca słowami: Jeśli to możliwe oddal ode mnie ten kielich. Dziękuję Panu Bogu za Animatorów PEDK a w sposób szczególny dziękuję Duchowi Świętemu za natchnienie księdza Jacka do tak wyjątkowych rozważań drogi krzyżowej.

Grzegorz

Ta droga była dla mnie najcięższą jaka w życiu przeżyłam. Było mi bardzo ciężko jednak z pomocą chłopaka i myślą że Jezus znosił o wiele większe męki cudem udało mi się dojść do celu.

-

Jeśli ktoś pyta po co ekstremalna droga krzyżowa odpowiedź jest jedna. Dla mnie to przekraczanie siebie, możliwość doświadczenia wspólnoty pierwszego kościoła zdecydowane pójście za Chrystusem odpowiedź tak na jego chodź za mną. Wszystko tego dnia było mistyczne od spowiedzi w opactwie okupionej łzami pochyleniem się nad swoim krzyżem po samotność gdzieś tam na polach w deszczu błocie przy silnym wietrze. I maski spadające w błoto jedna po drugiej. I w końcu stojąc tak bez makijażu, iPadów, tabletów jesteśmy tak naprawdę sobą. Wracamy do najbardziej prawdziwej części siebie. Wracamy do źródła. Wreszcie wiem co jest tak naprawdę ważne relacja Bóg-ja i kontakt z drugim człowiekiem. Autentyczny bez uprzedzeń i nadmiernych oczekiwań. Mijane uśpione wsie też były misterium życia i przemijania. Tylko towarzyszące nam szczekanie psów było znakiem że karawana idzie dalej. Ciemne okna w niektórych światło gdzieś na parapecie zapalona gromnica rodzimy się i umieramy koło życia i przemijania. Identyfikacja z Bogiem aż do krwi, ból każdego mięśnia i ścięgna.

A.

Na początku drogi wydawało się w porządku ale gdy wkroczyliśmy na szlak błotny, ciemny, coraz bardziej nasilającym się zimnym wiatrem , nastały chwile zwątpienia, co było najgorsze. Nastąpiła walka z samym sobą, z każdą chwilą brakowało sił. Jednak wiara w siebie i w Jezusa , nadal motywowała do pokonania dalszych kilometrów. W pewnym czasie przychodziła duchowa siła, krzyż stawał się lżejszy, a człowiek bardziej pewniejszy siebie, jesteśmy pewne, że to wszystko działo się za sprawą modlitw naszych i osób będących z nami duchowo. Za to wsparcie i modlitwy serdecznie dziękujemy. Dziękujemy wszystkim za wszystko.

Monika i Gabriela

Gdy tydzień temu usłyszeliśmy podczas kazania na sobotniej Eucharystii słowa ks. Marka o 1P EDK, pojawił się lekki uśmieszek i wizja naszego udziału. Przez parę dni myśl ta dojrzewała aż w końcu zdecydowaliśmy się wraz z synem na udział. Końcem listopada syn skończył 12 lat, może i nie jest za wysoki, ale zaczyna uścisk dłoni mieć konkretny, wiec po wielu wahaniach zapis poszedł internetem do Opactwa. Przybyliśmy , wyruszyliśmy, wspaniale-fajna wędrówka nocą w zadumie. Schody zaczęły się pomiędzy 1- a 3 w nocy kiedy dopadał nas kryzys. Wsparcie ludzi którzy budowali poczucie wyjątkowości syna było nieocenione. Jego udział w 1PEDK już sam w sobie był nie lada wyczynem. Godziny zaczynały się dłużyć, droga, której końca nie widać zaczęła coraz bardziej doskwierać. Zmieniliśmy po drodze obuwie, na lżejsze, niewiele to jednak dało. Coraz trudniej przekładać nogi krok po kroku. Coraz trudniej tłumaczyć dziecku, które pyta czy jeszcze daleko, kiedy noc i nie widać zbyt wiele. Nie ma w sobie najmniejszego ubarwienia, że jest to trasa Ekstremalna – jak napisali, tak też było. Doczłapaliśmy około godziny 7 na wzniesienie Lipowicy tuż pod Przemyślem. Syn już robił co dwa kroki odpoczynki, nie chciał powiedzieć, że nie da rady. Sam nie wiedziałem, czy jeszcze daleko. Z mapki wynikałoby , że to tylko jeszcze rzut beretem. Zdecydowałem, że na tym etapie nasza Ekstremalna Droga Krzyżowa dobiegnie końca. Nadjechał jakiś pan samochodem, zatrzymałem go, bez problemu podrzucił nas na sam dworzec PKP, (za co serdecznie mu dziękujemy). Brakło nam kilku kilometrów do Katedry, ale jestem pełen dumy, że mam takiego syna. Przeszedł ponad 40 kilometrów w błocie , deszczu , chłodzie i głodzie, w wyczerpaniu i w walce z własnymi słabościami. Po drodze wspieraliśmy się wzajemnie, okazał się wielkim bohaterem dla mnie. Powiedziałem mu, że nie bez powodu Jego imiennika nazwali Wielki. On też jest wielki. Dziękujemy Panu Bogu za to wszystko czego doświadczyliśmy, za ból który jeszcze do tej pory nie ustępuje, za to , że zawalił w gruzy moje myślenie kim jestem, na co mnie stać, za to że daje mam tych wszystkich ludzi i nas dla nich. Bóg zapłać i Szczęść Boże.

Tatuś z syneczkiem

Witam serdecznie, na początku chciałbym podziękować animatorom za organizację Podkarpackiej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej gdyż nosiłem się z zamiarem pokonania tego wyzwania od ubiegłego roku. Odnośnie wrażeń po pokonaniu tej namiastki Golgoty muszę powiedzieć, że jest ich tak wiele, iż w chwili obecnej o gorących jeszcze nogach i głowie bardzo ciężko wszystko ogarnąć i opisać, bynajmniej są to odczucia wyłącznie pozytywne. „Duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” te słowa z Ewangelii św. Mateusza towarzyszyły mi w Drodze, im dalej tym bardziej. Czuję taką refleksję odnośnie Krzyża, przez który i z którym weszliśmy na ten szlak, na ścieżkę walki wewnętrznej. Krzyż ten był powodem cierpienia związanego z wielkim zmęczeniem, a jednocześnie stał się celem do osiągnięcia, dzięki któremu otrzymywałem siły do pokonania kolejnego odcinka, do kolejnej stacji. Krzyż ciągnął do góry, do przodu. Gdzieś tam w drodze, w błocie, w lesie czy szczerym polu zostawiłem część siebie , dotychczasowego sposobu myślenia. Polecam PEDK każdemu gdyż ta Droga oczyszcza i zbliża do Pana Jezusa, który żyje i daje się doświadczyć, najbardziej przez poświęcenie i cierpienie. Pragnę pozdrowić wszystkich uczestników, zarówno tych z którymi ukończyłem Drogę w przemyskiej Katedrze, jak również tych, których nie miałem okazji poznać, a przeszliśmy przez te same początkowe drzwi prowadzące na Drogę z Opactwa. Pozdrawiam serdecznie organizatorów oraz Opactwo, jednocześnie mając nadzieję na nową edycję PEDK za rok. W załączniku obiecane zdjęcia grupy, z którą przeszedłem Drogę Krzyżową. Bóg zapłać za wspólną modlitwę. Chwała Panu. Pozdrawiam serdecznie

Dominik

Od pierwszego – można powiedzieć „przypadkowego” przeczytania informacji na stronie Jarosławskiego Opactwa o organizowanej I Podkarpackiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej myśl o tym wyzwaniu nie dawała mi spokoju. Po pierwszych wewnętrznych zmaganiach wypełniłam formularz zgłoszenia, otrzymałam potwierdzenie przyjęcia ale ciągle nie odnajdywałam się na liście uczestników. Odczytałam to jako pierwszy znak, że PESEL „stoi na przeszkodzie” i poczułam się częściowo usprawiedliwiona, ale nie do końca. Gdy współsiostra wyjeżdżała do Jarosławia i mimo bardzo trudnej pogody była całkowicie zdeterminowana, ja pozostając w domu czułam się pokonana przez własny lęk o siebie. Stawiając sobie pytanie o miłość do Chrystusa i gotowość do uczestniczenia w Jego ofierze nie potrafiłam odpowiedzieć zaufaniem. O rozterkach jakich doświadczałam tamtej nocy towarzysząc duchowo uczestnikom EKD, nie wspominam. Następnego dnia spotykałam grupy utrudzonych ale szczęśliwych uczestników przybywających do katedry, a potem z wielkim wzruszeniem słuchałam ich świadectw w wieczornej audycji w radiu FARA. Nie mogę wyrazić tego, co działo się w mojej duszy. Kiedy po kilku tygodniach Ksiądz prof. Bełch poinformował o zorganizowaniu kolejnej grupy (13/14 kwietnia) zrozumiałam, że Pan Jezus daje mi jeszcze raz szansę. Do samego wyjścia lęk mi towarzyszył, ale pewność, że On tego chce, rozwiała wszelkie moje wątpliwości. I warto było przeżyć tę dwunastogodzinną „wyprawę” ze świadomością, że liczy się tylko Jego sprawa a ja mam w niej uczestniczyć coraz bardziej. Dziękuję Panu Bogu za tę wielką łaskę i doświadczenie w ROKU WIARY. Treści rozważań przy poszczególnych stacjach w tych szczególnych warunkach zapadają głębiej i dotykają szpiku i kości. Nie odkryłam czegoś nowego, ale bardziej z bliska doświadczyłam, że Jezus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki zbawia ten dzisiejszy świat i tak jak przed dwoma tysiącami lat możemy za Nim iść, uczestniczyć w Jego misji. Jemu cześć i chwała.

s. K.K.